«Μικρή εφιαλτική μουσική»

Youtube autoplay accessibility link
Θέλετε να βγείτε για σαββατόβραδο; Μήπως εσείς θα προτιμούσατε ένα ρεσιτάλ μουσικής δωματίου ενώ το έτερόν σας ήμισυ τρελαίνεται για θριλεράκι στο multiplex της περιοχής;;; Κανένα πρόβλημα! Το παραπάνω trailer θα σας δείξει πώς μπορείτε να τα συνδυάσετε επιτυχώς!!! :-)

Απολαύστε μια «κλασική συναυλία» όπως δεν την έχετε ξαναματαδεί...!

Περισσότερα βίντεο | Ιστοσελίδα

Ευχαριστώ τον anastasio που μου έστειλε το εκπληκτικό αυτό υλικό.

Το τρομερό παιδί

Το κομμάτι που ακούτε ήδη από χτες δεν είναι μπαρόκ. Τσαϊκόφσκι είναι! Υπεύθυνος για το «έγκλημα» (;) ο Θεόδωρος Κουρεντζής. Το «τρομερό παιδί της Ρωσίας» —όπως τον αποκαλεί ο διεθνής τύπος— έχει ταράξει για τα καλά τα νερά της κλασικής σκηνής. Οι κριτικοί διχάζονται – συχνά τον αποκαλούν αναρχικό, ωραιοπαθή, ιδιοφυΐα. Το κοινό τον λατρεύει. Οι γυναίκες τρελαίνονται με την πάρτη του! Εκείνος... όλες και καμία! «Θέλω να σώσω την κλασική μουσική – δώστε μου 5-10 χρόνια και θα δείτε...» ισχυρίζεται ο ίδιος!!!

Η ορχήστρα και η χορωδία που ο ίδιος «έχτισε» στην Όπερα του Νοβοσιμπίρσκ της Σιβηρίας είναι ένα πραγματικό κοινόβιο. Οι μουσικοί δεν έχουν ωράριο και περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους μαζί – όταν δεν κάνουν πρόβα, ακούν μουσική, συζητάνε, τρώνε, διαβάζουν ποίηση, βλέπουν πρωτοποριακές ταινίες, ενίοτε κοιμούνται και μέσα στο θέατρο! Και να σκεφτείτε ότι οι αμοιβές τους είναι —απ' ό,τι μαθαίνω— πενιχρότατες...!

Το καλοκαίρι είχαμε μια διπλή ευκαιρία [27 και 28 Ιουνίου] να γνωρίσουμε τη δουλειά του Κουρεντζή από κοντά (ήρθε για πρώτη —αν δεν κάνω λάθος— φορά με τα δικά του σύνολα). Προχτές έπαιξε και πάλι με την ορχήστρα του, αυτή τη φορά στο Ηρώδειο. Μαζί του στη σκηνή οι εξαιρετικές Vesselina Kasarova και Simone Kermes. Ωστόσο —αν και τραγουδιστής— δε θα σταθώ στις τραγουδίστριες. Το «φαινόμενο Κουρεντζής» χρήζει μεγαλύτερης μνείας.

Πριν ακούσει κανείς τη δουλειά αυτού του ανθρώπου, πρέπει να διαγράψει από μέσα του ό,τι έχει ακούσει μέχρι σήμερα από την κλασική παράδοση. Ύστερα πρέπει να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να ακούσει, να αφουγκραστεί. Πολύ ελεύθερο όμως! Κι αν δεν τα καταφέρει, ας ακούσει ξανά και ξανά... Η ανάγνωση που κάνει στα έργα αυτός ο άνθρωπος είναι ανατρεπτική. Ωστόσο —και κατά την ταπεινή μου γνώμη— δεν είναι τυχαία, ούτε γίνεται για το φαίνεσθαι. Ώρες-ώρες, θα μπορούσε να την πει κανείς πρωτόγονη ή πρωτόλεια. Αυτό είναι όμως που την κάνει πραγματική και αυθεντική! Αυτό είναι που την κάνει να απελευθερώνεται από την τυπολατρία και να ξεχύνεται με ορμή κατευθείαν στο θυμικό μας.

Η ερμηνεία του Κουρεντζή —για μένα— είναι ουσιαστικά μία επιστροφή. Όχι τόσο μια επιστροφή στις παλιές μουσικές ή τις παλιές ερμηνείες αλλά μια επιστροφή στις παλιές αισθήσεις, στις αισθήσεις που οι σημερινοί ρυθμοί και οι ατομιστικές αξίες έχουν κλειδώσει. Είναι μια ιδανική ευκαιρία να θυμηθούμε ότι ένα μεγάλο έργο για να το καταλάβουμε δεν το διαβάζουμε μόνο αλλά πρωτίστως το αισθανόμαστε.



Τώρα... κλείστε τα μάτια σας, ξεχάστε τις συγκεκριμένες μουσικές όπως τις γνωρίζατε έως τώρα και αφεθείτε:

• Tchaikovsky - Pique Dame - Radostno
• Mozart - Don Giovanni - Overture
• Brahms - Ein deutsches Requiem - Denn alles Fleisch es ist wie Gras
• Stravinsky - The Rite of Spring - Part I
• Mahler - Symphony No.5 - Adagietto
• Purcell - Dido and Aeneas - Οverture
• Purcell - Dido and Aeneas - To the Ηills and the Vales
• Purcell - Dido and Aeneas - Fear no danger to ensue
• Purcell - Dido and Aeneas - Thy hand, Belinda

Τα παραπάνω δείγματα προέρχονται από την επίσημη ιστοσελίδα του Θεόδωρου Κουρεντζή. Εκεί, μπορείτε να βρείτε πολλά περισσότερα. Μην τρομάξετε με τα ρωσικά – ακολουθήστε στα τυφλά τους κίτρινους συνδέσμους και μαντέψτε τα έργα. Η πλειοψηφία τους είναι από ζωντανές παραστάσεις και ο ήχος αρκετά συμπιεσμένος (για προφανείς λόγους). Στα πιο πολλά παίζει η δική του ορχήστρα, σε όργανα εποχής.

Διαβάστε κι αυτή την ενδιαφέρουσα συνέντευξη:
«Η μουσική, όπως ο έρωτας, δεν έχει ωράριο»

Ορίστε κι ένα τυπικό άρθρο του ξένου τύπου:
'I will save classical music'

Το σημερινό μου κείμενο αφιερώνεται εξαιρετικά σε δύο δικτυακούς —τολμώ να πω— φίλους, που αυτές τις μέρες δοκιμάζουν την άλλη «τρομερή» πλευρά της μουσικής ζωής...

Και μετά το πάθος...;

Youtube autoplay accessibility link
...ο οργασμός!!! :-)

Αναζητώντας το χαμένο πάθος

Τον Yann Tiersen τον ξέρετε; Τον ξέρετε. Είναι αυτός που έγραψε τη μουσική της Amélie. Πρόκειται για σπουδαγμένο μουσικό, με κλασική παιδεία – κι όμως, δίνει την εντύπωση πως είναι αυτοδίδακτος! Γιατί άραγε...;

Ο Tiersen ξέφυγε από το «σύστημα» και προχώρησε. Δεν τον ενδιέφερε αν η μουσική που θα δημιουργούσε θα λεγόταν «κλασική». Δεν τον ενδιέφερε καν να βάλει μια ταμπέλα σ' αυτό που έκανε. Ούτε περιορίστηκε σ' ένα και μόνο όργανο (παίζει πολλά και εξίσου καλά, ο άτιμος...). Το μόνο που τον ένοιαζε πραγματικά ήταν το πάθος της μουσικής του.

Το πάθος αυτό άγγιξε εύκολα τον κόσμο, με την πρώτη καλή ευκαιρία (η Amélie που λέγαμε...). Τώρα έχει πλέον τη δυνατότητα να το απελευθερώνει ακόμα περισσότερο. Στις ζωντανές του εμφανίσεις το έχει ήδη αποδείξει. Είμαι σίγουρος ότι και δισκογραφικά θα ακολουθήσουν αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα...


Youtube autoplay accessibility link
Τι είναι αυτό, όμως, που κάνει εμάς τους κλασικούς μουσικούς, ν' αφήνουμε κατά μέρος το πάθος μας; Το παράδοξο ξεκινά κυρίως από την παιδεία. Οι περισσότεροι δάσκαλοι μας βάζουν σε καλούπια. Κατά ένα μεγάλο μέρος αυτό είναι αναπόφευκτο κομμάτι της εκπαιδευτικής (και όχι μόνο) διαδικασίας – είναι ο μόνος τρόπος για να γνωρίζει ο δάσκαλος το ρυθμό εξέλιξης του μαθητή και να κατευθύνει ανάλογα το μάθημά του. Όμως... το σωστό μάθημα είναι αυτό που εξυπηρετεί το μαθητή και όχι το δάσκαλο. Κι αυτό κάθε δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει —τουλάχιστον— να το αναλογιστεί κάποια στιγμή.

Μπαίνοντας ο μαθητής σε καλούπια, θυσιάζει το πάθος του προκειμένου να ενταχθεί στα τεχνικά και ερμηνευτικά μέσα που του προτείνονται. Κύριό του μέλημα παύει να είναι η ψυχική ανάταση και έκφραση – τη θέση τους παίρνει ένας αγώνας να διατηρηθεί «εντός των ορίων». Δεν πρέπει να κάνει λάθη, δεν πρέπει να ξεφεύγει από τους «κανόνες», δεν πρέπει να αμφισβητεί τις κατακτήσεις των παλαιοτέρων γενεών! Κι ύστερα... αναρωτιέται γιατί δεν αγγίζει το κοινό, γιατί δεν κάνει καριέρα...

Υπάρχει, βέβαια, η λύση να μείνει κανείς μακριά από τους δασκάλους. Πρόκειται για μια λύση ενδεχομένως (...) πιο οικονομική αλλά σαφώς πιο χρονοβόρα (“the hard way”, που λένε και οι Αγγλοσάξονες...). Δε θα την πρότεινα – αλλά δεν την απορρίπτω κιόλας. Ενδέχεται να ταιριάζει καλύτερα σε κάποιες πιο ανεξάρτητες προσωπικότητες. Δεν αποτελεί, ωστόσο, μια ολοκληρωμένη λύση.

Ιδανική λύση θα ήταν [και πάλι] ένας συγκερασμός: ο μαθητευόμενος καλλιτέχνης ας μείνει όσο το δυνατό πιο ανεξάρτητος, με το δάσκαλο (ή —ακόμα καλύτερα— τους δασκάλους) σε ρόλο περισσότερο συνοδοιπόρου παρά καθοδηγητή. Είναι σαφώς προτιμότερη μία αποστασιοποιημένη αλλά ισχυρή προσωπικότητα που να εμπνέει και να είναι παρούσα (και ικανή να δώσει απαντήσεις) σε κάθε λογής τεχνικούς ή ερμηνευτικούς προβληματισμούς παρά μία πατρική ή μητρική φιγούρα που ελέγχει ολοκληρωτικά τη μουσική πορεία (ενίοτε και τη ζωή...) του μαθητή.

Το παραπάνω σκεπτικό θα πρέπει ασφαλώς να υποστηρίζεται από νέες κατάλληλες εκπαιδευτικές υποδομές και θεσμούς. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση...

[Ακούστε εδώ την αυθεντική στουντιακή έκδοση του κομματιού. Για τους φίλους πιανίστες υπάρχει κι ένα χορταστικό δωράκι...]

Η φωνή της λογικής

Επιλέγουμε τις φωνές με το συναίσθημα. Διαλέγουμε να ακούσουμε ή να συνεργαστούμε με φωνές φίλων και γνωστών, συγγενών εξ αίματος ή εξ αγχιστείας. Δεν είναι κακό.

Νιώθουμε καλύτερα εάν λειτουργήσουμε συναισθηματικά. Συν τοις άλλοις, υπάρχει και η δεδομένη ανταπόκριση της άλλης πλευράς. Το αποτέλεσμα έχει εξ ορισμού μια ζεστασιά κι έναν οικείο, κατανοητό κώδικα επικοινωνίας.

Φτάνει αυτό;

Εάν θέλουμε απλά να νιώθουμε καλά, εμείς και ο στενός μας κύκλος, ναι – είναι υπεραρκετό. Εάν θέλουμε να κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα, σε βάθος χρόνου και χώρου, τότε κάτι λείπει.

Λείπει εκείνη η σταγόνα που θ' αναταράξει το μονότονο κυματισμό της ζωής μας και θα δημιουργήσει δομές και σχήματα, πραγματικά έργα τέχνης!

Ένας καλός συγκερασμός (...) συναισθήματος και λογικής μπορεί να δημιουργήσει μία ιδανική φούγκα. Φούγκα στα ιταλικά σημαίνει φυγή – στα γερμανικά όμως σημαίνει αρμός! Μήπως να σταματούσαμε να υπεκφεύγουμε παρορμητικά και να ξεκινούσαμε να συνεργαζόμαστε;

Προσωπογραφία αντί κριτικής

Χτες ήμουν μάρτυρας μιας καλής συναυλίας. Μάρτυρας εκ των έσω – όχι ως ακροατής αλλά ως συμμετέχων. Μια καλή συναυλία είναι πάντα μια καλή συναυλία. Δεν είναι το όνειρο μιας ζωής, είναι όμως μια ευκαιρία ανάτασης. Μια καλή συναυλία δε μπορεί να είναι ιδανική – έχει σαφώς τα τρωτά της αλλά δεν είναι εκείνα που τελικά σου μένουν.

Θα μπορούσα να γράψω μια μακροσκελή κριτική. Αντ' αυτής, θα σταθώ μονάχα στα πρόσωπα: στα πρόσωπα των θεατών που ξέχναγαν την ψύχρα και το άβολο του εξωτερικού χώρου όσο η μουσική κορυφωνόταν· στα πρόσωπα των φίλων που έσπευσαν να παρακολουθήσουν και στη συνέχεια να αγκαλιάσουν τα συναισθήματά μας· στα πρόσωπα των πάλαι-ποτέ συναδέλφων που νοστάλγησαν τις παλιές εποχές και ζήλεψαν —με αγάπη όμως!— τη χτεσινή στιγμή· στα πρόσωπα των τωρινών συναδέλφων όπου, από τις πρόβες ακόμη, έβλεπες την αυτοσυγκέντρωση να εναλλάσσεται με την αγαλλίαση και μια ξεχασμένη ανάμνηση του πάθους με το οποίο ξεκίνησαν κάποτε στη μουσική· στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών όπου —εκτός από την αντανάκλαση των χειροκροτημάτων και των επευφημιών— μπορούσε κανείς να διακρίνει και τη γαλήνια ικανοποίηση του «καλά πήγαμε».

[Συναυλία αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας στην Πνύκα]

Addio, Luciano!

Την τελευταία πνοή άφησε ο φημισμένος τενόρος Λουτσιάνο Παβαρότι.

Βιογραφικό | Ιστοσελίδα | Βίντεο

Πώς σταματάει η μουσική;

Η μουσική που ακούγεται στο υπόβαθρο παρέχεται μέσω ενός μικρού flash player (εναλλάσσονται διάφοροι τύποι από ποικίλους παρόχους κατά καιρούς...) και ενεργοποιείται αυτόματα (auto-play) κάθε φορά που ανοίγει μια σελίδα του blog. Ενδέχεται να επαναλαμβάνεται ατέρμονα (auto-repeat).

To music player αυτό βρίσκεται στην ενότητα υπό τον τίτλο "οι «δανεικές» φωνές" (δεξιά στήλη, κάπου προς τα κάτω...). Μπορείτε φυσικά να διακόψετε τη μουσική (προκειμένου να δείτε κάποιο βίντεο ας πούμε) κάνοντας κλικ στο εικονικό πλήκτρο pause (II) που θα βρείτε σε κάθε music player.

Σε περίπτωση που θέλετε να σχολιάσετε χωρίς να διακοπεί η μουσική, μπορείτε να ανοίξετε τη σελίδα των σχολίων κάνοντας δεξί κλικ στο σύνδεσμο "σχόλια" ή "Ανάρτηση Σχολίου" ενός post και επιλέγοντας άνοιγμα σε νέο παράθυρο ή tab.

Να επισημάνω ότι έχει προβλεφθεί οι μουσικές που επιλέγονται κατά καιρούς για το υπόβαθρο (background ελληνιστί!) να είναι τέτοιες ώστε (πλην εξαιρετικών περιστάσεων...) να μην παρεμποδίζουν τη συγκέντρωση των αναγνωστών.

Μπορείτε να αναφέρετε σχετικά προβλήματα εδώ.

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους, τραγουδιστές και μη

Πολλοί από σας έχετε ήδη επισκεφτεί το ιστολόγιό μου αλλά —όντας καινούριοι στη λεγόμενη μπλογκόσφαιρα— δεν έχετε καταλάβει πώς ακριβώς μπορείτε να μπείτε στη συζήτηση. Ιδού, λοιπόν, μερικές σύντομες οδηγίες:

Κάτω από κάθε νέα δημοσίευση (ανάρτηση, post) θα βρείτε έναν σύνδεσμο που αναφέρει τον αριθμό των σχολίων (comments). Πατώντας τον, μεταφέρεστε στη σελίδα σχολιασμού για το συγκεκριμένο post. Εάν είστε ήδη χρήστης του blogger, του gmail ή κάποιας άλλης υπηρεσίας της Google, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το όνομα χρήστη (user name) και τον κωδικό (password) που χρησιμοποιείτε εκεί. Πιθανότατα, μάλιστα, να είναι ήδη ενεργοποιημένος – οπότε απλά γράφετε και δημοσιεύετε το σχόλιό σας.

Εάν δεν έχετε κάποιο λογαριασμό στο blogger ή το gmail, μπορείτε γρήγορα να δημιουργήσετε έναν πατώντας το σύνδεσμο «Εγγραφείτε εδώ». Ακολουθώντας τις οδηγίες, δώστε ένα όνομα χρήστη, έναν κωδικό (δις, για επιβεβαίωση) και την e-mail διεύθυνσή σας (δε θα εμφανίζεται, εξ ορισμού) και είσαστε έτοιμοι να δημοσιεύσετε το πρώτο σας σχόλιο.

Εναλλακτικά, μπορείτε να δημιουργήσετε έναν νέο λογαριασμό για τις υπηρεσίες του Google από εδώ. Να σημειώσω ότι η δυνατότητα ανώνυμων σχολίων έχει απενεργοποιηθεί, για λόγους ασφαλείας, κι έτσι θα πρέπει υποχρεωτικά να έχετε εγγραφεί για να σχολιάζετε. Έτσι κι αλλιώς, όμως, μπορείτε να παραμείνετε ουσιαστικά ανώνυμοι πίσω από ένα ψευδώνυμο.

Αφού δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, δεν έχετε τη δυνατότητα να το διορθώσετε αλλά μόνο να το διαγράψετε εντελώς (πατώντας το μικρό σκουπιδοτενεκέ που αντιστοιχεί στο σχόλιο). Συγκεντρωθείτε, λοιπόν, για να μη χρειαστεί να ξαναγράφετε από την αρχή.

Έχετε φυσικά το ελεύθερο να γράφετε οτιδήποτε, αρκεί να μην αποκαλύπτετε τα προσωπικά στοιχεία των συνομιλητών που τυχόν γνωρίζετε (απευθύνεστε σε κάποιον πάντα με το όνομα χρήστη και ότι με το πραγματικό του όνομα) και να μην προσβάλλετε τους συνομιλητές σας.

Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω μια επιθυμία: πριν δημοσιεύσετε κάποια γκρίνια ή κακία για κάτι ή για κάποιον (μπορείτε να το κάνετε ελεύθερα, βέβαια...), αναλογιστείτε —αντ' αυτού— τι θα μπορούσατε εσείς να κάνετε ή να προτείνετε. Σας προτιμώ περισσότερο θετικούς και δημιουργικούς παρά επικριτές και γκρινιάρηδες. Και —όπως έχω πει παλιότερα— θα προσπαθήσω κι εγώ να τηρήσω αυτή τη γραμμή, για όσον καιρό θα γράφω εδώ μέσα.

Για οποιεσδήποτε τεχνικές απορίες, υποβάλετε εδώ τις ερωτήσεις σας, αφού πρώτα διαβάσετε όλα τα σχόλια και τις απαντήσεις ή ενημερώσεις που ακολουθούν.

Ερμηνεία εναντίον τεχνικής

Youtube autoplay accessibility link
Έχουμε ένα βίτσιο εμείς οι κλασικοί τραγουδιστές, ένα πρωτότυπο βίτσιο: δίνουμε όλο μας το βάρος στην τεχνική και ό,τι περισσέψει στην ερμηνεία. Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος! Μας δικαιολογώ, βέβαια. Η τεχνική είναι το πιο θολό και χρονοβόρο κομμάτι της μελέτης μας και είναι απολύτως λογικό να παίρνει κάποια στιγμή το πάνω χέρι.

Όταν δε τα έργα είναι απαιτητικά, η ερμηνεία συχνά πάει περίπατο! Υπάρχουν ωστόσο κάποιες περιπτώσεις τραγουδιστών που —όσο κι αν «καρφωθεί» κανείς πάνω τους παρακολουθώντας την τεχνική τους— τον συνεπαίρνει δίχως άλλο η ερμηνεία τους. Το παραπάνω βίντεο αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα.

Κλείστε τη μουσική υπόκρουση του blog (κάτω δεξιά...) και απολαύστε την αγαπημένη μου Natalie Dessay να τραγουδά "Glitter and Be Gay"* από την οπερέτα Candide του Leonard Bernstein. Η ζωντανή τηλεοπτική εμφάνιση είναι από το γαλλικό διαγωνισμό "Les Victoires de la Musique Classique" του 2007. Δείτε το βίντεο μέχρι τέλους και δε θα χάσετε! Δεν πειράζει αν τα γαλλικά σας δεν είναι σε φόρμα...

ΑΛΛΑ:

Πριν βιαστείτε να αναφωνήσετε επιφωνήματα θαυμασμού, δείτε και κάποιες άλλες ερμηνευτικές εκδοχές:

• την πιο «ξανθιά αμερικάνικη» ημισκηνοθετημένη εκδοχή της Kristin Chenoweth
  
  
• την πιο παλιά, πιο υποτονική αλλά με πιο αυθεντική ορχήστρα (υπό τη διεύθυνση του συνθέτη) εκδοχή της June Anderson [τι λέει, καλέ, ο άνθρωπος στο τέλος; όλο το καστ με γρίπη;;;!!!]

Τι έχετε να πείτε; Μήπως η συζήτηση για την ερμηνεία έχει τώρα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από εκείνη για την τεχνική;

Ας αλλάξουμε λιγάκι νοοτροπία κι ας γίνουμε όλοι μας και πάλι για λίγο ακροατές...

*Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη μου τη Στέλλα! :-)

Πόσοι μαζευόμαστε...

Καλημέρα σε όλους και όλες!

Όσοι εκ των τραγουδιστών αρχίζετε να ανακαλύπτετε αυτό το ιστολόγιο, δε θα ήταν καθόλου άσχημα να συμμετέχατε και στη δημοσκόπηση που θα βρείτε λίγο παρακάτω, στο δεξί μέρος της σελίδας. Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά για να ξέρουμε πόσοι μαζευόμαστε εδώ μέσα...

Υ.Γ.: Όχι, δεν είμαι τόσο όμορφος όσο ο νεαρός της φωτογραφίας... Έχω όμως κι εγώ διαπασών! ;-)

«Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες...»

Μα υπάρχουν ιδανικές φωνές...; Γιατί αγαπημένες υπάρχουν, ασφαλώς. Δανείστηκα για τον τίτλο του ιστολογίου μου (blog) έναν στίχο του Καβάφη. Όχι, δεν είμαι ιδιαίτερα βιβλιοφάγος, ούτε οι φωνές για τις οποίες μιλώ έχουν (άμεση τουλάχιστον) σχέση μ' εκείνες του ποιήματος. Συνάντησα τις «Φωνές» του Καβάφη μελοποιημένες, στη χορωδία όπου εργάζομαι. Η σύνθεση ανήκε στο Νέστορα Ταίηλορ και ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα!

Υπάρχουν όμως ιδανικές φωνές; Για έναν τραγουδιστή σαν κι εμένα, η απάντηση είναι μάλλον πιο περίπλοκη απ' όσο φαίνεται. Σκεφτόμουν μόλις χτες ότι το ιδανικό σε μια φωνή είναι κάτι σαν το όριο στα μαθηματικά: είναι, δηλαδή, σαν ένας στόχος προς τον οποίο συγκλίνει κάποιος, όλο και περισσότερο, χρόνο με το χρόνο, με τη δουλειά και την ωρίμανσή του, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρνει να τον αγγίζει. Άλλωστε, τίποτε στη φύση δεν είναι τέλειο!

Αυτό που κάνει τη διαφορά, όμως, από τραγουδιστή σε τραγουδιστή είναι ο στόχος που θέτει ο καθένας τους ως ιδανικό και ο ρυθμός με τον οποίο τον προσεγγίζει. Ο μεν στόχος επηρεάζεται συνήθως από την άμεση (σπουδές) ή έμμεση (ακούσματα) παιδεία του, ο δε ρυθμός καθορίζεται από τη θέλησή του και από συγκυρίες. Αυτές οι τελευταίες φαίνεται πως δεν είναι και τόσο ευνοϊκές σε τούτον εδώ τον τόπο...

Το παρόν ιστολόγιο —πέρα από την ανάγκη προσωπικής έκφρασης— σκοπεύει να ταρακουνήσει όσες περισσότερες μπορέσει από τις παραπάνω αναφερθείσες συγκυρίες. Όχι δια της οδού της γκρίνιας, ούτε της καταγγελίας, ούτε καν της καλοπροαίρετα κακής κριτικής (αν και η τελευταία φοβάμαι πως προκύψει αναπόφευκτα κάποιες στιγμές...) αλλά μέσα από θετικές σκέψεις, επισημάνσεις και προτάσεις. Δια της οδού της προσφοράς, δηλαδή – της άνευ επιδίωξης ανταλλαγμάτων προσφοράς.

Μη βιαστεί κανείς σας να συμπεράνει πως το ιστολόγιο αυτό θα ισοδυναμεί με ένα διαρκές online μάθημα τραγουδιού. Θα ήταν αδόκιμο κάτι τέτοιο! Πρώτον γιατί ένα μάθημα τραγουδιού οφείλει να είναι απόλυτα εξατομικευμένο (λόγω της ξεχωριστής ανατομίας και φυσιολογίας του καθενός μας) και δεύτερον γιατί ο γράφων δεν είναι ίσως ο «αρμοδιότερος» να το εισηγείται. Αυτό που επιθυμώ ουσιαστικά να συμβεί είναι η ανταλλαγή ανησυχιών και προτάσεων για το τραγούδι αλλά και τη μουσική γενικότερα.

Είναι προφανές από τα παραπάνω πως απευθύνομαι κατά βάση σε μια ιδιαίτερη ομάδα αναγνωστών. Απευθύνομαι κυρίως σε τραγουδιστές αλλά και σε μουσικούς γενικότερα, γιατί πιστεύω πως οι φωνές των οργάνων υπήρξαν —και πάντα θα είναι— προεκτάσεις των ανθρώπινων φωνών – και αντιστρόφως. Απευθύνομαι σε κάθε λογής τραγουδιστές γιατί, παρόλο που το αντικείμενο της εργασίας μου είναι πιο κοντά στο λεγόμενο κλασικό ή λυρικό τραγούδι, πιστεύω ακράδαντα πως κάθε τραγουδιστικό στυλ (παραδοσιακό, βυζαντινό, λαϊκό, ποπ, ροκ, τζαζ, μιούζικαλ, θεατρικό κ.ο.κ.) έχει πολλά να δώσει στο κλασικό και να πάρει απ' αυτό.

Απευθύνομαι σ' εκείνους που μελέτησαν πολύ και πήραν τίτλους ή ρόλους (ή δεν πήραν), σ' εκείνους που βρίσκονται ακόμη στο ψάξιμο, σ' εκείνους που τώρα ξεκίνησαν, σ' εκείνους που δεν ξεκίνησαν ακόμη αλλά και σ' εκείνους που σταμάτησαν ή δε θέλησαν ποτέ να ξεκινήσουν, εξαιτίας των συγκυριών που λέγαμε νωρίτερα. Προπάντων, όμως, —και με περισσή αγάπη— απευθύνομαι στους τραγουδιστές με ανοιχτό μυαλό, σ' εκείνους που ρισκάρουν να πειραματιστούν (στα λογικά, υγιή πλαίσια, φυσικά!) με κάτι καινούριο και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, σ' εκείνους που τους ενδιαφέρει ουσιαστικά η μουσική και όχι η προβολή, σ' εκείνους που αισθάνονται ότι μπορούν να μοιράζονται τη γνώση και τις εμπειρίες τους χωρίς να διεκδικούν προσωπικές απολαβές.

Δεν απευθύνομαι σ' εκείνους που τοποθετούν την τεχνική τους αρτιότητα, την ατομικότητα, την αυταρέσκεια και την επαγγελματική τους θέση πάνω από τη μουσική τέχνη και τις ανθρώπινες αξίες. Από την άλλη, δε σκοπεύω να τους πολεμήσω – θα προσπαθήσω να τους δείξω τη δική μου οπτική των πραγμάτων.

Εν ολίγοις, όλοι σας είστε ευπρόσδεκτοι εδώ. Κι όχι μονάχα οι μουσικοί, εννοείται. Δεν πειράζει αν κάποια από τα θέματα σας φανούν εξειδικευμένα ή περισσότερο τεχνικά απ' όσο θα μπορούσατε να «αντέξετε»... Είμαι σίγουρος ότι επί της ουσίας της μουσικής θα έχετε να προσφέρετε πολλά. Μην ξεχνάτε ότι σε σας απευθύνονται με την τέχνη τους οι τραγουδιστές και πρέπει να έχετε λόγο πάνω σ' αυτό!

Σας καλωσορίζω, λοιπόν, σ' αυτό το ιστολόγιο, πιστεύοντας ότι έχω να κερδίσω κι εγώ πάρα πολλά από σας και ευελπιστώντας ότι θα γνωρίσω ανάμεσά σας ανθρώπους με ταυτόσημες ανησυχίες και ακόρεστη δίψα για αναζήτηση. Επιπλέον, σας προτρέπω να διαδώσετε με κάθε δυνατό τρόπο τη διεύθυνση του παρόντος ιστολογίου (ideal-voices.blogspot.com) σε όλους εκείνους που θεωρείτε ότι εναρμονίζονται με τις παραπάνω σκέψεις και θέσεις. Και γνωρίζοντας ότι —οι κλασικοί κυρίως— τραγουδιστές με πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι κάπως περιορισμένοι αριθμητικά, μη διστάσετε να τους μεταφέρετε το πνεύμα του ιστολογίου, εκτυπώνοντας και διανέμοντας οτιδήποτε σας φανεί ενδιαφέρον.

Καλή αρχή!