Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Προσωπογραφία αντί κριτικής



Χτες ήμουν μάρτυρας μιας καλής συναυλίας. Μάρτυρας εκ των έσω – όχι ως ακροατής αλλά ως συμμετέχων. Μια καλή συναυλία είναι πάντα μια καλή συναυλία. Δεν είναι το όνειρο μιας ζωής, είναι όμως μια ευκαιρία ανάτασης. Μια καλή συναυλία δε μπορεί να είναι ιδανική – έχει σαφώς τα τρωτά της αλλά δεν είναι εκείνα που τελικά σου μένουν.

Θα μπορούσα να γράψω μια μακροσκελή κριτική. Αντ' αυτής, θα σταθώ μονάχα στα πρόσωπα: στα πρόσωπα των θεατών που ξέχναγαν την ψύχρα και το άβολο του εξωτερικού χώρου όσο η μουσική κορυφωνόταν· στα πρόσωπα των φίλων που έσπευσαν να παρακολουθήσουν και στη συνέχεια να αγκαλιάσουν τα συναισθήματά μας· στα πρόσωπα των πάλαι-ποτέ συναδέλφων που νοστάλγησαν τις παλιές εποχές και ζήλεψαν —με αγάπη όμως!— τη χτεσινή στιγμή· στα πρόσωπα των τωρινών συναδέλφων όπου, από τις πρόβες ακόμη, έβλεπες την αυτοσυγκέντρωση να εναλλάσσεται με την αγαλλίαση και μια ξεχασμένη ανάμνηση του πάθους με το οποίο ξεκίνησαν κάποτε στη μουσική· στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών όπου —εκτός από την αντανάκλαση των χειροκροτημάτων και των επευφημιών— μπορούσε κανείς να διακρίνει και τη γαλήνια ικανοποίηση του «καλά πήγαμε».

[Συναυλία αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας στην Πνύκα]

6 σχόλια:

  1. Καλημέρα σας, candy-candy, και σας ευχαριστούμε για τις πρωινές ευχές!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην Πνύκα...πανέμορφα θα ήταν!
    Από τις στιγμές που δημιουργούν όμορφες αναμνήσεις.
    Να είσαι πάντα καλά, για να μετέχεις σε τέτοιες στιγμές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να 'σαι καλά, elmelissa μου.

    Ναι, έχει μια «αύρα» αυτό το μέρος... Το παρατήρησα κι εγώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να λοιπόν που βρίσκετε εδώ μέσα και κάποιος από αυτούς που ήταν από κάτω θεατής και ακροατής.

    Και … Ω του παραδόξου θαύματος… κάποια στιγμή όχι μόνο ξέχασα και την ψύχρα (μου το είχες πει να πάρω ζακετούλα αλλά εγω…ξερό κεφάλι από μικρός) αλλά μέχρι κόντεψα να ξεχάσω και ποια ήταν τα σχήματα που άκουγα. Όχι τόσο από την τελειότητα της ορχήστρας και της χορωδίας (φυσικά και είσασταν εξαιρετικοί, καμία σχέση με άλλες φορές που σας έχω ακούσει) αλλά από αυτό το πάθος. Αυτό το … τραγουδάμε και παίζουμε και το γουστάρουμε αυτό που κάνουμε. Ένα συναίσθημα που εισπράξαμε εμείς από κάτω και που ερχόταν από όλους. Μουσικούς ορχήστρας, χορωδούς και σολίστες.

    Αυτό ήταν το σημαντικότερο αυτής της συναυλίας πέρα από κάθε κριτική όπου κι εγώ θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων.

    Μπράβο παιδιά και επιτέλους άντε να γίνονται τέτοια να ξυπνάμε!

    Υ.Γ. Όσο για την Πνύκα, πραγματικά μοναδικός χώρος. Α! Και ο ηχολήπτης πάρα πολύ καλός, μην τον αδικούμε τον άνθρωπο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ω ευχαριστώ, αγαπητέ anastasie, για τα καλά σου λόγια. Έτσι είναι, όπως τα λες: γουστάραμε. Κι ο χώρος μοναδικός, όντως!

    Παράλειψή μου που δεν ανεφέρθην κι εγώ στον εξαιρετικό ήχο του Γιάννη Συγλέτου (δεδομένων των συνθηκών του εξωτερικού χώρου, φυσικά...).

    ΑπάντησηΔιαγραφή