Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Και μετά το πάθος...;


Youtube autoplay accessibility link
...ο οργασμός!!! :-)

12 σχόλια:

  1. Γέλασες...; Μα γιατί...; Είναι τόσο αστείο να απελευθερώνει κανείς τα συναισθήματά του επί σκηνής...;

    Ρητορικές ερωτήσεις. Έχουμε συνδέσει τους μουσικούς με τόσο συντηρητικές εικόνες, που σε καταλαβαίνω απόλυτα.

    Ίσως... ακόμα και η λέξη «οργασμός» έχει εκφυλιστεί σε μία τυπικά πορνό σημασία...

    Καλημέρα, despoina. Καλημέρα σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα!

    Μα τώρα με προκαλείς να γράψω πάλι μια… έκθεση ιδεών.

    Κοίτα, ίσως δε συμφωνούμε, γούστα είναι αυτά. Αυτό που είδα και άκουσα δε μου άρεσε και μου φάνηκε γελοίο.

    Γενικά θεωρείται ότι έχουν γραφτεί και έχουν ακουστεί «τα πάντα» και δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσπαθούν με οποιοδήποτε τρόπο να πρωτοτυπήσουν…

    Δε λέω μερικοί καταφέρνουν να με εντυπωσιάσουν, άλλοι όμως όπως πχ ο συγκεκριμένος… δε θα γράψω τίποτα άλλο γιατί θα γίνω κακιά…

    Με το πιάνο έχω μια ιδιαίτερη αγάπη, μιας και είναι το πρώτο μου μουσικό όργανο.

    Η δεύτερή μου σκέψη όταν παρακολουθούσα το βίντεο, μετά το γέλιο ήταν ΕΛΕΟΣ! Τι άλλο θα δω ακόμα!

    Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι λάτρευαν το μέτρο. Τους καταλαβαίνω!

    Ας μη σας κουράζω άλλο, πάω να διαβάσω!
    Καλημέρα και πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χμ... δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δε σου άρεσε πραγματικά ο Keith Jarrett... αλλά το σέβομαι.

    Θα ήθελα, ωστόσο, πολύ να μάθω τι ακριβώς είναι αυτό που σε ξενίζει στην όλη υπόθεση. Το κομμάτι (αυτοσχεδιασμός της στιγμής); Η τεχνική του; Οι γκριμάτσες και τα μουρμουρητά την ώρα που παίζει;

    Τι περιμένεις ΕΣΥ από έναν καλό μουσικό; Μ' ενδιαφέρει πραγματικά πολύ η γνώμη σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καταρχήν δε θεωρώ ότι είμαι άξια να κρίνω.
    Ούτε μου αρέσει να βάζω πάνω μου το ταμπελάκι «μουσικός».

    Όσο αναφορά τη τζαζ μουσική, δεν είναι του γούστου μου και δεν έχω ασχοληθεί καθόλου. Τον συγκεκριμένο δεν τον γνωρίζω, πρώτη φορά τον είδα χτες. Και απλά εξέφρασα μια γνώμη, που ανταποκρίνεται και στην αλήθεια, δεν μου άρεσε.

    Και δεν είναι ότι έχω συνδυάσει το πιάνο με άλλα πράγματα.
    Έτυχε πριν από χρόνια να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο με μουσική 20ου αιώνα και είδα να παίζουν πιάνο με διάφορους τρόπους, χτυπώντας το καπάκι, αγγίζοντας τις χορδές με τα δάχτυλα… κάτι που δεν είχα ξαναδεί και μου άρεσε πολύ.

    Όχι δεν είναι αστείο να απελευθερώνει κανείς τα συναισθήματά του επί σκηνής. Ίσα ίσα!!!

    Αυτό που περιμένω από ένα μουσικό, και δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ τη λέξη καλό ή κακό μουσικό, είναι να μου μεταδώσει συναισθήματα, να αγγίξει την ψυχή μου, να μη βαρεθώ όταν τον ακούω και τον βλέπω.
    Να θέλω να ακούσω ή να δω τη συγκεκριμένη εκτέλεση ξανά και ξανά και κάθε φορά που την ακούω να νιώθω την ίδια ευχαρίστηση.

    Τον Μάιο είχα συμμετάσχει στο Belfort της Γαλλίας σε ένα διεθνές φεστιβάλ μουσικής (FIMU - Festival international de musique universitaire) και άκουσα μια συναυλία των Νamıbıa με νέγρικα spiritual στον καθεδρικό ναό του αγίου Χριστοφόρου. ΞΕΤΡΕΛΑΘΗΚΑ!!! Και πήγα και την επόμενη μέρα στην ίδια, ενώ είχα άπειρες επιλογές!!

    Με τον συγκεκριμένο δεν τα κατάφερα.
    Σίγουρα με ξένισαν οι γκριμάτσες του.
    Άκουσα όμως ξανά τον αυτοσχεδιασμό χωρίς να βλέπω και στα μισά το έκλεισα γιατί βαρέθηκα.

    Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε θα ακούσω ποτέ στη ζωή μου τζαζ μουσική, αλλά αν μου πεις διάλεξε συναυλία, σίγουρα θα προτιμήσω κάτι άλλο.

    Θα σου πω ένα άλλο παράδειγμα. Δεν αντέχει το αυτί μου να ακούει για πολλή ώρα μια σοπράνο σε ψηλές νότες. Αυτή η συχνότητα μου προκαλεί πονοκέφαλο. Υπάρχουν όμως κάποιες εξαιρετικές φωνές που με έχουν μαγέψει!

    Ίσως από αυτά που έγραψα φάνηκε ότι κάνω κριτική και μάλιστα κακή και δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Απλά είπα τη γνώμη μου, δε μου άρεσε εμένα, σε άλλους μπορεί να αρέσει!

    Γούστα είναι αυτά!
    Έτσι δεν είναι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μα φυσικά! Και τα γούστα του καθενός (είτε μουσικού είτε φιλόμουσου) είναι πάντα σεβαστά και πάντα κρύβουν μέσα τους μια κάποια δόση αλήθειας!

    Χαίρομαι για τη διάσταση που έδωσες στα συναισθήματά σου ως ακροάτρια / θεάτρια του εν λόγω βίντεο και δε χρειάζεται να απολογείσαι γι' αυτά. Είναι προς τιμήν σου που δεν κατακρίνεις ένα είδος ή έναν μουσικό συλλήβδην (να δεις τι ωραίο Μπαχ που παίζει...!) αλλά εστιάζεις στο συγκεκριμένο έργο και τη συγκεκριμένη ερμηνεία. Είναι επίσης προς τιμήν σου που είσαι ανοιχτή σε νέα ακούσματα – ελάχιστοι συνάδελφοί μας είναι. Κι ακόμα περισσότερο είναι προς τιμήν σου που δε βάζεις ταμπέλες σε πρόσωπα και πράγματα.

    Πάντως, από αυτά που μου λες μάλλον καταλαβαίνω τι δε σου άρεσε σ' αυτή τη μουσική. Μάλλον περίμενες μία αρμονική εξέλιξη που δεν ερχόταν ποτέ. Αυτή η μουσική (minimal λογικής...) είναι μια μουσική που δε «μετακινείται» (όπως ο Mozart ή τα spirituals) στην πορεία του χρόνου αλλά «μεταλλάσσεται μένοντας ακίνητη» – και αυτή είναι η γοητεία της. Όταν, λοιπόν, εσύ την περιμένεις να μετακινηθεί... βαριέσαι, γιατί αυτό δε συμβαίνει ποτέ! Δεν είσαι φυσικά υποχρεωμένη να δεχτείς αυτή την αισθητική. Απλά σου την αναφέρω μήπως σε βοηθήσει να τη δεις με διαφορετική ματιά – κι αν πάλι δε σ' αρέσει... κανένα πρόβλημα!

    Αυτό που θα σου φανεί παράξενο είναι ότι ούτε εγώ είμαι λάτρης (ή γνώστης) της τζαζ! Βέβαια, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν έχει διακριθεί μόνο στο χώρο της τζαζ αλλά και στην κλασική (Μπαχ, Μότσαρτ...). Δεν πειράζει που δεν τον ήξερες. Εγώ να δεις πόσους δεν ξέρω! Ίσως γνωρίζω λιγότερους από πολλούς από σας!!!

    Τέλος, πιστεύω ότι οι γκριμάτσες του Jarrett δε γίνονται χάριν εντυπωσιασμού ή προβολής. Γνωρίζοντας καλύτερα το συγκεκριμένο καλλιτέχνη θα δείτε ότι μορφάζει και μουρμουράει (όπως και ο Glenn Gould) επειδή απλά... δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και δε θέλει να καταπιέσει τις κινήσεις του για χάρη ενός αισθητικού τυπικού.

    Σ' ευχαριστώ. πάντως, despoina. Σ' ευχαριστώ που αφιέρωσες τόσο χρόνο για μου απαντήσεις. Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Α! Και για την υψίσυχνη σοπράνο που λες... σε καταλαβαίνω απόλυτα και συμπάσχω! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Glenn Gould μιας και τον ανέφερες μου αρέσει πολύ και ναι όντως κάνει κι αυτός γκριμάτσες! Αλλά δε με απασχολεί γιατί με συνεπαίρνει η μουσική του! Ήταν μια περίεργη προσωπικότητα γενικά…

    Έχεις δίκιο, η μονοτονία με κουράζει αφάνταστα!!!

    Μου κέντρισες το ενδιαφέρον πάντως!
    Θα ήθελα να ακούσω τον Keith Jarrett σε κάτι άλλο,Bach πχ…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η επιθυμία σας εξετελέσθη! Ορίστε μερικές γρήγορες επιλογές (τι να πρωτοδιαλέξεις άλλωστε...!):

    Johann Sebastian Bach:
    Das Wohltemperierte Klavier, BWV 846-893
    Keith Jarrett, πιάνο / τσέμπαλο

    Από το πρώτο βιβλίο (με πιάνο):

    Fuga V, σε ρε μείζονα
    Praeludium VIII, σε μι ύφεση ελάσσονα

    Από το δεύτερο βιβλίο (με τσέμπαλο):

    Praeludium & Fuga VI, σε ρε ελάσσονα

    Καλή σας ακρόαση! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι ενδιαφέροντα όλα αυτά που λέτε εδώ! Με βάλατε σε σκέψεις. Θέλω να πω, από τη μια οι φίλοι μου οι Αναγεννησιακοί πιστεύανε ότι για να είσαι πετυχημένος τραγουδιστής πρέπει να μπορείς να επιφέρεις σημαντικές αλλαγές στα συναισθήματα των ακροατών σου και για να γίνει αυτό, πρέπει πρωτίστως να επιφέρεις μεταβολές στα δικά σου συναισθήματα την ώρα που τραγουδάς.
    Από την άλλη, αν επιρρεαστείς τόσο από αυτό που τραγουδάς ώστε να φορτιστείς συναισθηματικά στο βαθμό που να συνδέσεις το τραγούδι σου με δικά σου φρέσκα βιώματα που είναι ακόμα ζωντανά, τότε μάλλον δε θα πάει καλά η συναυλία σου. Θα βάλεις τα γέλια ή τα κλάματα επί σκηνής και αυτό δεν είναι και τόσο καλό... Ενας από τους καλύτερους δασκάλους μου εδώ στην Αμερική μου είπε πριν από δέκα χρόνια ότι στη σκηνή ο τραγουδιστής επιτρέπεται να είναι φωτια και πάγος μαζί, fire and ice αλλά δεν πρέπει ουτε να καεί ούτε να παγώσει ο ίδιος, μόνο το κοινό... Εν ολίγοις πιστεύω πως ο τραγουδιστής, και μιλάω για τραγουδιστές γιατί δεν ξέρω να μιλήσω για τους άλλους, πρέπει να μεταβάλλει τα συναισθήματα τον ακροατών του ξεκινώντας από τη λαχτάρα του να επικοινωνήσει μαζί τους, να τους κάνει δικούς του μέσα από αυτή τη μαγική στιγμή της επαφής τους μέσα στη συναυλία. Τίποτα άλλο δε μετράει εκείνη τη στιγμή. Ούτε η τεχνική δυσκολία του κομματιου ουτε οι σπουδες του τραγουδιστή ούτε τίποτα. Αν ο τραγουδιστής κεντρίσει το βιωματικό κόσμο ακόμα και του λιγότερο ενημερωμένου ακροατή του, αν γίνουν ένα για μια στιγμή, τότε η συναυλία έχει πετύχει. Το έχω ζήσει αυτό και ως κοινό και από σκηνής και είναι μεγάλη ευτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ωραία πράματα...! Υποθέτω ότι δεν ισχύουν μόνο για τους τραγουδιστές αλλά γενικότερα, σωστά;

    Βλέπω το ξενύχτι των μπλόγκερς είναι διαδεδομένο και στο Αμέρικα... ;-) Καλή σου νύχτα, My!

    ΑπάντησηΔιαγραφή