Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

Το τρομερό παιδί



Το κομμάτι που ακούτε ήδη από χτες δεν είναι μπαρόκ. Τσαϊκόφσκι είναι! Υπεύθυνος για το «έγκλημα» (;) ο Θεόδωρος Κουρεντζής. Το «τρομερό παιδί της Ρωσίας» —όπως τον αποκαλεί ο διεθνής τύπος— έχει ταράξει για τα καλά τα νερά της κλασικής σκηνής. Οι κριτικοί διχάζονται – συχνά τον αποκαλούν αναρχικό, ωραιοπαθή, ιδιοφυΐα. Το κοινό τον λατρεύει. Οι γυναίκες τρελαίνονται με την πάρτη του! Εκείνος... όλες και καμία! «Θέλω να σώσω την κλασική μουσική – δώστε μου 5-10 χρόνια και θα δείτε...» ισχυρίζεται ο ίδιος!!!

Η ορχήστρα και η χορωδία που ο ίδιος «έχτισε» στην Όπερα του Νοβοσιμπίρσκ της Σιβηρίας είναι ένα πραγματικό κοινόβιο. Οι μουσικοί δεν έχουν ωράριο και περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους μαζί – όταν δεν κάνουν πρόβα, ακούν μουσική, συζητάνε, τρώνε, διαβάζουν ποίηση, βλέπουν πρωτοποριακές ταινίες, ενίοτε κοιμούνται και μέσα στο θέατρο! Και να σκεφτείτε ότι οι αμοιβές τους είναι —απ' ό,τι μαθαίνω— πενιχρότατες...!

Το καλοκαίρι είχαμε μια διπλή ευκαιρία [27 και 28 Ιουνίου] να γνωρίσουμε τη δουλειά του Κουρεντζή από κοντά (ήρθε για πρώτη —αν δεν κάνω λάθος— φορά με τα δικά του σύνολα). Προχτές έπαιξε και πάλι με την ορχήστρα του, αυτή τη φορά στο Ηρώδειο. Μαζί του στη σκηνή οι εξαιρετικές Vesselina Kasarova και Simone Kermes. Ωστόσο —αν και τραγουδιστής— δε θα σταθώ στις τραγουδίστριες. Το «φαινόμενο Κουρεντζής» χρήζει μεγαλύτερης μνείας.

Πριν ακούσει κανείς τη δουλειά αυτού του ανθρώπου, πρέπει να διαγράψει από μέσα του ό,τι έχει ακούσει μέχρι σήμερα από την κλασική παράδοση. Ύστερα πρέπει να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να ακούσει, να αφουγκραστεί. Πολύ ελεύθερο όμως! Κι αν δεν τα καταφέρει, ας ακούσει ξανά και ξανά... Η ανάγνωση που κάνει στα έργα αυτός ο άνθρωπος είναι ανατρεπτική. Ωστόσο —και κατά την ταπεινή μου γνώμη— δεν είναι τυχαία, ούτε γίνεται για το φαίνεσθαι. Ώρες-ώρες, θα μπορούσε να την πει κανείς πρωτόγονη ή πρωτόλεια. Αυτό είναι όμως που την κάνει πραγματική και αυθεντική! Αυτό είναι που την κάνει να απελευθερώνεται από την τυπολατρία και να ξεχύνεται με ορμή κατευθείαν στο θυμικό μας.

Η ερμηνεία του Κουρεντζή —για μένα— είναι ουσιαστικά μία επιστροφή. Όχι τόσο μια επιστροφή στις παλιές μουσικές ή τις παλιές ερμηνείες αλλά μια επιστροφή στις παλιές αισθήσεις, στις αισθήσεις που οι σημερινοί ρυθμοί και οι ατομιστικές αξίες έχουν κλειδώσει. Είναι μια ιδανική ευκαιρία να θυμηθούμε ότι ένα μεγάλο έργο για να το καταλάβουμε δεν το διαβάζουμε μόνο αλλά πρωτίστως το αισθανόμαστε.



Τώρα... κλείστε τα μάτια σας, ξεχάστε τις συγκεκριμένες μουσικές όπως τις γνωρίζατε έως τώρα και αφεθείτε:
Τα παραπάνω δείγματα προέρχονται από την επίσημη ιστοσελίδα του Θεόδωρου Κουρεντζή. Εκεί, μπορείτε να βρείτε πολλά περισσότερα. Μην τρομάξετε με τα ρωσικά – ακολουθήστε στα τυφλά τους κίτρινους συνδέσμους και μαντέψτε τα έργα. Η πλειοψηφία τους είναι από ζωντανές παραστάσεις και ο ήχος αρκετά συμπιεσμένος (για προφανείς λόγους). Στα πιο πολλά παίζει η δική του ορχήστρα, σε όργανα εποχής.

Διαβάστε κι αυτή την ενδιαφέρουσα συνέντευξη:
«Η μουσική, όπως ο έρωτας, δεν έχει ωράριο»

Ορίστε κι ένα τυπικό άρθρο του ξένου τύπου:

'I will save classical music'

Το σημερινό μου κείμενο αφιερώνεται εξαιρετικά σε δύο δικτυακούς —τολμώ να πω— φίλους, που αυτές τις μέρες δοκιμάζουν την άλλη «τρομερή» πλευρά της μουσικής ζωής...

16 σχόλια:

  1. Γιατί μου το κάνεις αυτό?
    Θα ήμουν κι εγώ στο Ηρώδειο αν δεν είχα ξεμείνει με το απαγορευτικό στη Χίο!
    ΖΗΛΕΥΩ που δεν ήρθα!!!
    Τουλάχιστον θα απολαύσω από εδώ ότι μπορώ…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μα... ακριβώς γι' αυτό το κάνω! Για να σας μεταδώσω κάτι από αυτά που χάσατε...

    Έλα, μην παραπονιέσαι. Θα τα πούμε κι από κοντά σύντομα...

    Καλό βράδυ να έχεις. Περιμένω εντυπώσεις από τα αποσπάσματα που έβαλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπερίζω και πάλι από την Αμέρικα. Δίδασκα όλη μέρα και τώρα ήρθα στο σπίτι όπου με περίμεναν αυτά τα μικρά θαύματα, τα αποσπάσματα εννοώ...
    ΄΄Αφησα και λίγα για αύριο για να μην τελειώσουνε. Κι έτσι άκουσα μόνο λίγο από τον Purcell και το Mozart. Τι ωραίοι οι ολόκληροι τόνοι του Mozart! Πρώτη φορά τους ακούω τόσο καθαρούς. Κι έτσι στο τέλος της όπερας που θα τους ξανακούσει ο ακροατής, δεν τους ξεχνάει, τους θυμάται θέλει δε θέλει... Και η ορχήστρα πραγματικά κλασσική. Καλά για τον Purcell δε μιλάω. Με πιάσανε τα κλάματα. Έμοιαζε με Γαλλικό Baroque τσυμπούσι που βγάζανε μαγηρεμένους τους φασιανούς και τους στολίζανε από πάνω με τα φτερά τους. Μου ήρθε να χορέψω και τρέχανε και τα μάτια μου. Σκέτο θέαμα ήμουνα. Ο Περσελακος θα χαίρεται εκεί που βρίσκεται αν υποτεθεί ότι το ακούει αυτό. Θα μου πείτε, πού το ξέρεις εσύ αυτό.
    Δεν το αρνούμαι. Έχω τρέλα με το συγκεκριμένο συνθέτη.

    Πάντως ο μαέστρος ξέρει να αναπαράγει ζωντανή μουσική, όχι μουσειακή. Ευχαριστώ πολύ που μας τα έβαλες αυτά. Αυριο θα ακούσω τα άλλα. Ποιός ξέρει τι με περιμένει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αχ! Τι καλά!

    Λίγο έλειψε να αισθανθώ ότι είμαι ο μόνος εδώ μέσα που νιώθει έτσι!

    Μεγάλη κουβέντα, πάντως, το περί «μουσειακής μουσικής»... Χμ... Πόσοι αλήθεια αναπαράγουν ζωντανή μουσική στις μέρες μας...;

    Με μπέρδεψες λίγο με τους «ολόκληρους τόνους του Μότσαρτ» – δεν είμαι σίγουρος ότι έχω καταλάβει τι ακριβώς εννοείς. Για πες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν είπα και καμιά μεγάλη σοφία. Απλά αυτή τη σκάλα ολόκληρων τόνων που έχει στην εισαγογή και μετά την ξαναέχει όταν εμφανίζεται το αγαλματάκι και βουτάει τον πρωταγωνιστή να τον πάει να κάνει παρέα με τα διαβολάκια. Αυτοί οι ολόκληροι τόνοι όσο και να πει κανείς είναι ασυνήθιστο πράγμα για την κλασσική εποχή. Αλλά ο Mozart τολμάει να τους βάλει και στην αρχή και στο τέλος. Πολοί μαέστροι ούτε τους παίρνουν χαμπάρι. Για μένα είναι το σήμα κατατεθέν της συγκεκριμένης όπερας πιο πολύ κι από το γνωστό κατάλογο των γυναικών που τραγουδάνε οι φίλοι μας οι μπάσοι τόσο ωραία.

    Αντε, καλό το ξενύχτι και η παρέα σας το κάτι άλλο αλλά θα έρθει κανένα άγαλμα και θα με πάρει και μένα από το χεράκι αν δεν πάω αυτή τη στιγμή για ύπνο. Καληνύχτα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. My, προφανώς αναφέρεσαι στη 'whole tone' κλίμακα (κλίμακα τόνων) και τη μεταφράζεις κάπως... αμερικάνικα! Αχ, η ξενιτιά τι κάνει...

    Πάντως, ναι, είναι σήμα κατατεθέν – έχεις δίκιο... Καληνύχτα / καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. [Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: το παρακάτω σχόλιο αφορά τον Άνθρωπο Θ. Κουρεντζή -με βάση τις συνεντεύξεις του και την εν γένει συμπεριφορά του- κι όχι το μουσικό. Δεν τον έχω ακούσει ζωντανά, δεν έχω άποψη λοιπόν, και ακόμα κι αν είχα προφανώς δεν θα την εξέφραζα δημοσίως...]

    Delusional (delusion:πλάνη) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί o Κουρεντζής σύμφωνα με το συγγραφέα του άρθρου της Telegraph. Στα Ελληνικά υπάρχει καλύτερη λέξη -και λιγότερο προσβλητική: "καλάμι".

    1. Η τέχνη της κλασσικής μουσικής ΔΕΝ χρειάζεται σωτήρες. Η βιομηχανία της χρειάζεται. (Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, και σε σχέση με τα προηγούμενα σημειώματα του Νίκωνα περί πάθους).

    2. Υπάρχουν εκατοντάδες πολύ καλοί έως εξαιρετικοί μουσικοί εκεί έξω. Όσοι και πριν 50 ή 60 χρόνια. Απλώς οι επαγγελματίες του χώρου έχουν αυξηθεί, κι έτσι εμείς νομίζουμε ότι οι εξαιρετικοί μειώνονται. ΔΕΝ μειώνονται ως απόλυτος αριθμός, μειώνεται το ποσοστό τους ως προς το σύνολο των μουσικών. (αλλά αυτό δε γίνεται σε κάθε χώρο;;;)

    3. Αυτοί που λείπουν από το χώρο είναι συνήθως άνθρωποι που έχουν μεν το ταλέντο του Κουρεντζή (δεν έχω πρόβλημα να δεχτώ τις εξαιρετικές κριτικές που λαμβάνει, μέχρι αποδείξεως του εναντίου), αλλά είναι και προσγειωμένοι, δέχονται τη διαφορετικότητα των άλλων, και δεν απορρίπτουν μετά βδελυγμίας (με προσβλητικά σχόλια) οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν τους αρέσει...

    4. Ένας άλλος διάσημος συμπατριώτης μας, είχε προβλήματα στη δισκογραφική του καριέρρα, επειδή στα νιάτα του κι εκείνος (ως πρόδρομος του Κουρεντζή) κατηγορούσε πρόσωπα και καταστάσεις (ορθώς μεν, κακώς δε για την καριέρρα του...). Εκείνος περίμενε μέχρι τα 40 σχεδόν για να ηχογραφήσει σε μεγάλη εταιρεία, αν και είναι ένας από τους 5-10 καλύτερους στο όργανο του. Θα περίμενε κανείς ότι ο Κουρεντζής θα μάθαινε κάτι από εκείνη την ιστορία...

    5. Η διαμάχη του Κουρεντζή με τον Γκεργκίεφ, μάλλον εξηγεί το δρόμο του πρώτου προς τη Σιβηρία. (ο δεύτερος δεν είναι από τα καλά παιδιά της πιάτσας...)

    6. Το άλλο παιδί θαύμα της διεύθυνσης ορχήστρας, ο Gustavo Dudamel (ετών 27 τον προσεχή Ιανουάριο και υπό το γραφείο Askonas Holt [έτσι χάνονται ευκαιρίες...]), ξεκινάει το 2009 ως μουσικός διευθυντής της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες.Από τέτοια θέση μπορεί κάποιος να ταρακουνήσει την κλασσική μουσική σε 5-10 χρόνια κατά τη γνώμη μου. Από τη Σιβηρία δυστυχώς όχι τόσο γρήγορα. Μακάρι να βγω λάθος... Ο Dudamel λοιπόν, δε χαρακτηρίζει τους συναδέλφους του, κρατάει χαμηλό προφίλ, και ηχογραφεί με την ορχήστρα του (Simon Bolivar National Orchestra)για τη Deutsche Gramophon.

    7. Εν ολίγοις, έργο χρειάζεται να κάνει, όχι δηλώσεις. Κι όσο νωρίτερα το καταλάβει τόσο το καλύτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν έχω αντίρρηση με τα λεγόμενά σας, κύριε Νάσο. Έχω αντίρρηση με το καταγγελτικό ύφος.

    Αν προσέξατε καλά, και παρόλο που μ' αρέσει η δουλειά του συγκεκριμένου ανθρώπου, προσπάθησα να μην κρίνω ούτε τον άνθρωπο ούτε το μουσικό (ελπίζω να πέτυχα και το δεύτερο...). Ωστόσο, ενώ έχω συναντήσει πολλούς μουσικούς που ζουν και πορεύονται με απαραίτητο αξεσουάρ το καλάμι και δεδομένου ότι η διαίσθησή μου για τους ανθρώπους που μόλις γνωρίζω σπάνια κάνει λάθος, οι δυο τρεις κουβέντες που έχω ανταλλάξει έως τώρα με τον Κουρεντζή —παραδόξως!— δε μου εμπνέουν κάτι τέτοιο. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να έχω τις επιφυλάξεις μου.

    Να τονίσω επίσης ότι είμαι από τους ανθρώπους που έχω απορρίψει μουσικούς ως καλλιτέχνες αλλά και ως ανθρώπους λόγω της εγωπαθούς ιδιοσυγκρασίας τους (η οποία βγαίνει και στη δουλειά τους, αν προσέξει καλά κανείς) και θα είμαι ο πρώτος που θα απομυθοποιήσει και τον συγκεκριμένο εάν αντιληφθώ ότι κάτι τέτοιο πραγματικά ισχύει.

    Πάντως, ο σκοπός αυτού του post δεν ήταν η διαφήμιση του καλλιτέχνη αλλά αυτό που περικλείεται στην τελευταία μου πρόταση (πριν τα ηχητικά δείγματα) και έχει να κάνει με τον τρόπο που δενόμαστε με τις εκάστοτε μουσικές ερμηνείες και με τη δυσκολία μας να αντιμετωπίσουμε το καινούριο.

    Καλημέρα σε όλους!


    Υ.Γ.: Ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Gustavo Dudamel! Ομολογώ πως δεν τον ήξερα. Ευχαριστώ που μου τον γνωρίσατε! Παραθέτω links για τους φίλους επισκέπτες:

    Βιογραφία | Ιστοσελίδα | Βίντεο

    Δείτε κι αυτή τη γλυκύτατη συνέντευξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έχετε όλοι χίλια δίκια.΄Εδώ τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα ως προς το καλάμι που λέτε. Και σε μεγάλη πόλη μένω, τη λεγόμενη Αθήνα της Αμερικής, και μεγάλη ορχήστρα και όπερα δόξα τω Θεώ έχουμε και ποτάμι μεγάλο έχουμε και κοντά σε όλα τα ποτάμια φυτρώνουνε καλαμιές από αρχαιοτάτων χρόνων. Ευτυχώς στο χώρο μου που είναι η μουσική της Αναγέννησης και του Baroque δε σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον όσο στο χώρο της κλασσικής μουσικής, τουλάχιστον όχι τόσο φανερά. Ίσως γιατί είμαστε λίγοι και γνωριζόμαστε μεταξύμας και δε μας παίρνει τη μια μέρα να παίζουμε μαζί επί σκηνής και την άλλη...

    Πάντως έχετε δίκιο. Εμείς οι μουσικο΄΄ι χάνουμε το δάσος που είναι η επαφή μας με το κοινό και με τους μαθητές μας και βλέπουμε το δεντράκι που είναι το χειροκρότημα και τα pecunia. Δε σας λέω να μη σ' ενδιαφέρουν τα χρήματα ούτε να ζείς με φακές κάθε μέρα όπως μια Ελληνίδα δασκάλα που είχα κάποτε...

    Πάντως χωρίς να ξέρω τον Κουρεντζή ούτε από κοντά ούτε από μακριά και έχοντας ακούσει μόνο αυτά τα αποσπάσματα που όμως λένε πολλά, έχω να πω πως στο χώρο της παλιάς μουσικής στον οποίον ειδικεύθηκα οι παραγωγές που γίνονται στις πιό απόμερες χώρες της Ευρώπης μοιάζουν τις περισσότερες φορές με κακοφτιαγμένα αποληθώματα. Αυτή η Διδούλα δεν ήταν απολήθωμα, και πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι εκείνη την εποχή οι πάρτες δεν είχαν όλες τις πληροφορίες που χρησιμοποιεί ο σημερινός μαέστρος. Ο συνθέτης της εποχής εκείνης βασιζότανε σε μεγάλο βαθμό στις ικανότητες, τις γνώσεις και το γούστο των εκτελεστών. Οι πάρτες του Baroque δε γράφουν ούτε δυναμικές, ούτε καν όλες τις νότες του continuo εκτός από μια ξερή γραμμή του μπάσου και αν ό συνθέτης μας αγαπήσει, άντε και κανένα νουμεράκι που και πού. Γι'αυτό έχει τόσο γούστο να παίζεις παλιά μουσική. Γιατί δίνεις λίγο από τον εαυτό σου στην εκτέλεση του έργου.

    Δε συμφωνούσα με την άποψη του Κουρεντζή, όχι παντα τουλάχιστον. Αλλά ήταν μια ζωντανή άποψη βασισμένη σε πολύ διάβασμα συγγραμμάτων της εποχής του Purcell. Αυτό πρέπει να το παραδεχτεί κανείς.

    Να περνάτε καλά και να χαίρεστε το Σαββατοκύριακό σας πιο πολύ από μένα που δουλεύω και σήμερα και αύριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καθόλου καταγγελτικό το ύφος μου nicon. Κι ακριβώς επειδή το κείμενό σας, αν και αντικειμενικό, μάλλον θετικό θα ο χαρακτήριζα, είπα να κάνω μια κριτική. Ίσως αγανάκτηση και πίκρα να υπήρχε στο σχόλιό μου. Το πρώτο γιατί με ενοχλεί η δημόσια απαξίωση συναδέλφων από συνάδελφους. Ο καθένας έχει μια αξία, ανεξάρτητα από το ταλέντο του. Πίκρα γιατί δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες με τις ικανότητες και τις ευκαιρείες του Κουρεντζή -απ'ότι συμφωνούν όλοι. Κι αν κάποιος τίς πετάει έτσι εύκολα είναι κρίμα...

    Επαναλαμβάνω: μακάρι να κάνω λάθος. Και οφείλω να ακούσω και τα παραδείγματα του σημειώματος!

    my: να προσέχετε τον Potomac.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φίλτατε κ. Νάσο, μήπως αυτή η «δημόσια απαξίωση» που λέτε ξεκινά από την ακατάσχετη επιθυμία όλων μας (και δε βγάζω ούτε τον εαυτό μου απέξω) να ξεκινάμε πάντα από την κριτική και όχι από την απόλαυση...;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πραγματικά εξαιρετικό το αποτέλσμα του κ. Κουρεντζή και έχεις δίκιο nicon πραγματικά το απόλαυσα. Ακόμη και ο Stravinsky με όργανα εποχής που από ότι ξέρω χρησιμοποιεί η ορχήστρα του ήταν πάρα πολύ όμορφος.

    Μην αναλώνεστε…αφήστε και η ιστορία θα το δείξει (η ιστορία του καθενός δηλαδή το μέλλον). Αν ο άνθρωπος σαν άνθρωπος δεν αξίζει και έχει καβαλήσει το καλάμι, αυτό θα φανεί, μην στεναχωριέστε.

    Πιστεύω πως πολύ υπάρχουν που έχουν τις ίδιες ίσως και περισσότερες δυνατότητες από τον εν λόγω κύριο, αλλά είναι κάπου κριμένοι, επειδή … ίσως να μην έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε μια Σιβηρία και να κάνουν μια τέτοια δουλειά από την αρχή … ή δεν έχουν τη δυνατότητα να πλασαριστούν από τις δισκογραφικές και τους πράκτορες όπως κάκοιοι άλλοι, ή ας είμαστε ειλικρινείς ως μουσικοί, δεν έχουν τη διάθεση να κάνουν τις «απαιτούμενες παραχωρήσεις» για να προχωρήσουν στο χώρο. Μην μου καταλογίσετε γκρίνια, δεν το κάνω, γεγονότα και αλήθειες παραθέτω. Και σας προκαλώ, κάντε μια βόλτα στα Ωδεία και θα διαπιστώσετε και εξαιρετικούς μουσικούς και εξαιρετικές φωνές και εξαιρετικούς ερμηνευτές (ο κάθε ένας στο όργανό του) και καταπληκτικούς μαέστρους…..βρε παιδιά όλοι αυτοί όταν τελειώνουν που πάνε; Που είναι;

    Δυστυχώς σε αυτή τη ζωή που ζούμε η κινητήρια δύναμη είναι το χρήμα και άνευ αυτού τίποτα δεν κινείται και τίποτα δεν γίνεται! Και στην Ελλάδα ο κ. Κουρεντζής αν έμενε, ένας σαν όλους εμάς που θα έγραφε σε κάποιο blog θα ήταν και που πάρα πολύ σωστά πράγματα θα έλεγε αλλά θα τον ξέραμε εμείς και η μαμά του.

    Εκεί που είναι λοιπόν και με την πολύ καλή δουλειά που κάνει γεμίζει τις αίθουσες και έτσι και γνωστός γίνεται και χρήματα αυτοί που τον εκμεταλλεύονται (με την καλή έννοια της λέξης) βγάζουν και εκείνος χρήματα βγάζει και χορηγοί υπάρχουν και οι ορχήστρα – χορωδία του μπορεί να δουλεύει με αυτόν και όλα καλά (έστω και με πενιχρούς μισθούς για μας, γιατί γι’ αυτούς αφού μπορούν να συντηρίσουν την οικογένειά τους οι άνθρωποι και να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους ένα ένας μισθός, όσο και να φαίνεται μικρός).

    Γιατί να κάτσει στην Ελλάδα λοιπόν. Στην Ελλάδα αυτή η μουσική δεν γεμίζει τις αίθουσες…άλλη μουσική πρέπει να κάνεις … αυτό είναι βαρύ!

    Μάλλον έφυγα από το θέμα.

    Ας αφήσουμε λοιπόν τον κ. Κουρεντζή να τον κρίνει το μέλλον σαν άνθρωπο και ας περιοριστούμε στην … απόλαυση της μουσικής. Αυτόπου σαν μουσικοί πιθανόν να έχουμε ξεχάσεε να κάνουμε ακούγοντας μουσική.

    Ύ.Γ. Καλά το Στραωινσκυ υπέροχο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ~anastasios~

    Έχω την εντύπωση ότι ο Στραβίνσκι δεν είναι με όργανα εποχής αλλά με σύγχρονα ή ενδεχομένως με έγχορδα εποχής αλλά σύγχρονα τα υπόλοιπα. Μικρή σημασία έχει πάντως – ας μείνουμε στο αποτέλεσμα.

    ~tutti~

    Σας ευχαριστώ όλους που συμβάλατε σε μια τόσο καλοπροαίρετη και εποικοδομητική συζήτηση! Νά 'στε καλά όλοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. nicon
    Δεν ξέρω από που ξεκινά η δημόσια απαξίωση του κου Κουρεντζή. Δεν γνωρίζω πολλούς που δημόσια κατακρίνουν την αξία συναδέλφων. Και σίγουρα δε γίνεται σε όλους τους χώρους... Μεταξύ μας, σε ιδιωτικές συζητήσεις και γνωρίζοντας καλά ο ένας τον άλλο, είναι άλλη υπόθεση...

    anastasios
    Όπως έγραψα και πιο πριν, δεν με ενδιαφέρουν μόνο οι καλοί/εξαιρετικοί μουσικοί. Αυτοί, σε συνδυασμό με κακό χαρακτήρα, κοιτάζουν το συμφέρον τους, κάνουν ενίοτε κι εκπληκτική μουσική, αλλά δεν δίνουν δεκάρα για τους συναδέλφους τους. Και από αυτό πάσχουμε στην πατρίδα μας... (καλή μουσική, ατελείωτη...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Λίγο καθυστερημένα γράφω κι εγώ εδώ για τον Κουρεντζή. Εγώ τον έχω δει ως τώρα τρεις φορές και του έχω μιλήσει και τις τρεις και δε μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου όπως περιγράφεται εδώ. Διάβασα τις συνεντεύξεις που παρατίθενται. Σίγουρα το να λες ότι θα σώσεις την κλασσική μουσική δε δείχνει μετριοφροσύνη, αλλά επειδή δεν ήμασταν εκεί την ώρα της συνέντευξης δε μπορούμε να ξέρουμε με ποιο ύφος το είπε ο Κουρεντζής. Ουσιαστικά δεν ξέρουμε τον άνθρωπο πέρα από αυτά που διαβάζουμε γι' αυτόν. Έτσι είναι καλό να τον κρίνουμε ως μουσικό. Σίγουρα δεν είναι σωστό να απαξιώνεις τους συναδέλφους σου, αλλά δε βλέπετε τι γίνεται; Ο κάθε τίποτας, που δεν έχει κάνει τίποτε, που το μυαλό του είναι ένα τίποτε, καβαλάει ένα καλάμι και νομίζει πως είναι κάποιος. Αυτός τουλάχιστον έχει κάνει κάτι. Ο χρόνος θα δείξει τι είναι και τι δεν είναι ο Κουρεντζής. Ας τον κρίνουμε στη δουλειά του και μόνο σ' αυτήν γιατί σ' αυτήν έχουμε πρόσβαση.
    Με εκτίμηση προς όλους
    Mia

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Mia, ξέρεις ότι ενστερνίζομαι κι εγώ τη συλλογιστική σου.

    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή