Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007

Ανάμεικτα συναισθήματα...


Youtube autoplay accessibility link
Τους διαγωνισμούς τους σιχαίνομαι. Ειδικά εκείνους που γίνονται μονάχα «για το θεαθήναι». Ποτέ μου δεν κατάλαβα σε τι βοηθάει την τέχνη μία αναμέτρηση για κάποιο βραβείο. Πώς μπορεί κανείς να συγκρίνει δύο ή περισσότερους καλλιτέχνες, αφού η τέχνη που παράγουν δε μπορεί να είναι αγαθό μετρήσιμο; Και τι νόημα θα είχε αυτό; Για την ανάδειξη νέων προσώπων θα αρκούσε ένα φεστιβάλ πρωτοεμφανιζόμενων – χωρίς επιτροπές και βραβεία. Εκεί, θεατές και μάνατζερς θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν κάποιον που πραγματικά το αξίζει και να του δώσουν την ευκαιρία να μοιραστεί την τέχνη του μ' ένα ευρύτερο κοινό. Σ' έναν διαγωνισμό, όμως, το κίνητρο δεν είναι η τέχνη αλλά η νίκη.

Ωστόσο, απόψε θα μιλήσω για έναν τέτοιο διαγωνισμό, θέλοντας να μοιραστώ μαζί σας τα ανάμεικτα συναισθήματα που με διακατέχουν. Πρόκειται για το “Britain's Got Talent”, ένα διεθνές φορμάτ όχι αμιγώς μουσικό, που στη χώρα μας γνωρίσαμε ως «Ελλάδα έχεις ταλέντο». Όσοι παρακολουθήσατε έστω και ένα επεισόδιο της ελληνικής εκδοχής καταλαβαίνετε πολύ καλά για τι πράμα μιλάω... αν και το βρετανικό ανάλογο πρέπει να ήταν εμφανώς πιο συντηρητικό στη στήσιμό του, χωρίς gay χιούμορ και αεροδυναμικές κομμώσεις.

Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, του βρετανικού σόου εμφανίστηκε ένας ντροπαλός νέος άνδρας από ένα χωριό έξω από το Μπρίστολ, πωλητής κινητών τηλεφώνων στο επάγγελμα, δηλώνοντας πως θα τραγουδήσει όπερα. Επιτροπή και κοινό ετοιμάστηκαν ψυχολογικά για το γιουχάισμα. Ο ντροπαλός τραγουδιστής ξεκίνησε να τραγουδά με ορχήστρα «κονσέρβα» μια κουτσουρεμένη “Nessun dorma” του Πουτσίνι. Και αίφνης, ο χαμηλών τόνων βάτραχος της βρετανικής επαρχίας μεταμορφώθηκε σε πρίγκηπα του διαγωνισμού!

Ο Paul Potts —έτσι είναι τ' όνομά του— πέρασε όλες τις φάσεις της διαδικασίας με επιτυχία, κατακτώντας στον τελικό το πρώτο βραβείο. Η φωνή του θα μπορούσε να θεωρηθεί μέτρια ή αδούλευτη για τα δεδομένα των επαγγελματιών του χώρου, ωστόσο έβγαζε με μια μεγάλη ζεστασιά την αγάπη του για την όπερα, ξεσηκώνοντας κοινό και επιτροπή σε επευφημίες αντάξιες ενός εθνικού ήρωα.*

Τίποτα πια για τον Paul Potts δε θα είναι το ίδιο. Στο χωριό του δε θα είναι πλέον ασήμαντος. Με το χρηματικό έπαθλο θα ξεκινήσει μία καλύτερη ζωή. Ήδη κυκλοφορεί ο πρώτος του δίσκος. Άραγε θα υπάρξει συνέχεια; Θα του δοθούν οι ευκαιρίες να καλλιεργήσει πραγματικά τη φωνή του και την τέχνη που τόσο αγαπά ή θα χρησιμοποιηθεί ως τηλεοπτικό / εμπορικό προϊόν, άμεσα και όσο θα πουλάει, και μετά θα πεταχτεί —καμένος τηλεοπτικά— στα αζήτητα και στην τύχη του μετά από κάνα-δυο χρονάκια, όπως οι περισσότεροι δικοί μας «φεϊμστορίτες»; Μήπως, τελικά, το κοινό που τώρα τον επευφημεί αύριο θα τον κατασπαράξει με την αδιαφορία του;

Φοβάμαι πως η πορεία αυτού του ανθρώπου στο χώρο που τόσο αγαπά είναι ήδη προδιαγεγραμμένη από το συμβόλαιό του με την εταιρεία παραγωγής. Ωστόσο, το περίεργο της όλης υπόθεσης είναι ότι το βρετανικό κοινό, που είχε τον τελικό λόγο στην επιλογή του νικητή, προτίμησε εκείνον αντί για τους ποπ τραγουδιστές, τα παιδιά θαύματα, τα χορευτικά σκετσάκια και τα άλλα εφετζίδικα νούμερα... Κι αναρωτιέμαι: μήπως οι ανά τον κόσμο τηλεθεατές δεν είναι πια και τόσο δέσμιοι των μιντιακών επιβολών...; Ή μήπως η όπερα έχει αρχίσει να γίνεται προϊόν με ημερομηνία λήξεως...;

Εντελώς συμπτωματικά, ο Paul Potts κλείνει σήμερα τα τριάντα εφτά του χρόνια. Ας του ευχηθούμε να είναι δυνατός και να μην αφήσει την επιτυχία να αποπροσανατολίσει τις επιθυμίες και τις επιλογές του.

Περισσότερα για τον Paul Potts θα βρείτε στο επίσημο site του.

_______

* Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε στην ελληνική εκδοχή, πολύ φοβάμαι ότι κοινό και επιτροπή θα γιουχάιζαν ή —στην καλύτερη— θα ειρωνεύονταν τον συμμετέχοντα μόνο και μόνο επειδή τραγούδησε όπερα, ανεξαρτήτως από το πόσο καλός ήταν... Να θυμίσουμε ότι σε μας το τηλεοπτικό κοινό έβγαλε νικητή έναν —καθ' όλα συμπαθέστατο— δωδεκάχρονο «Μητροπάνο», που ξεχάστηκε εντελώς ελάχιστες μόνο μέρες μετά...

21 σχόλια:

  1. Απίστευτο. Τι καταπληκτική φωνή! Καλά του λένε στο video ότι είναι ένα κομμάτι κάρβουνο που πάει να μεταμορφωθεί σε διαμάντι.

    Να σας΄πω, άκόμα κι αν καεί στο μέλλον από τα πολλά φώτα και την πολλή τηλεόραση δε θα έχει νιώσει τη μεγάλη χαρά που ονειρευόταν όλη του τη ζωή; Να τραγουδήσει όπερα; Και όταν μάθει να τραγουδάει πιο ελεύθερα δε θα παραμονεύουνε κίνδυνοι δημιουργίας προβλημάτων στη φωνούλα του. Αφήστε που οι δάσκαλοι τραγουδιού θα πέφτουν απάνω του να βοηθήσουν τάχα και να πάρουν όσα κλαδάκια δάφνης από το στεφάνι του μπορούν και κάποιος θα του δείξει, ελπίζω πως να προστατεύει την καταπληκτική φωνή που έχει.

    Καλά που υπάρχουν και ΄τα extra κλαδάκια δάφνης που τα νοστιμεύονται οι μεγαλοκαθηγητές και έτσι κάποιος ή κάποια θα του δείξει του παιδιού πως αναπνέουμε.

    Δεν ξέρω αν είμαι στα σύννεφα ώς συνήθως αλλά χαίρομαι που θα νιώσει τη χαρά που νιώθουμε οι τραγουδιστές επί σκηνής και δε φοβάμαι για το μέλλον του όπως και αν αυτό διαγραφεί...

    Βάλτε με στη θέση μου αν θέλετε κι αν νομίζετε πως βρίσκομαι σε χρυσό κλουβί...
    Καληνύχτα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χμ... δεν ξέρω αν είσαι σε χρυσό κουβί, my μου, αλλά αν αυτοί που θα τον βοηθήσουν αποζητούν τα κλαδάκια δάφνης όπως λες, πολύ φοβάμαι ότι θα πρόκειται για τυχάρπαστους καθηγητές που θα θέλουν να πάρουν τη δόξα των πραγματικά μεγάλων! Οι πραγματικά μεγάλοι του είδους δεν πρόκειται να ασχοληθούν από μόνοι τους αν αυτός δεν πάει να τους βρει! Σωστά...; Ή μήπως είμαι πολύ επηρεασμένος από την ελληνική πραγματικότητα...; Τι λες...;

    Μια καλημέρα σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συζητήθηκε πολύ... μας εξέπληξε όλους. Αξίζει ένα καλύτερο μέλλον και μακάρι να μην τον καταπιούν τα ΜΕΣΑ...

    (ΥΓ. Η Nessun Dorma είναι άρια από την Τουραντώ του Πουτσίνι, όχι του ΜΠελλίνι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλωσήρθες, Gloriana, και σ' ευχαριστώ για τη διόρθωση. Το βράδυ υπολειτουργώ συνήθως και μου ξεφεύγουν διάφορα... Ευτυχώς που έχω και σας εδώ να τα βλέπετε! Το διορθώνω πάραυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όπως λέει σωστά ο/η my, τουλάχιτον θα έχει τη χαρά!!!

    Αλλά περί καθηγητών: αν στους μάνατζερ/ατζέντηδες ο Paul Potts είναι χρήσιμος, δε θα χρειαστεί ποτέ καθηγητή. Πολύ απλώς επειδή θα έχει τόσες συναυλίες ώστε να μη χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια. (βλέπε Bocelli...)

    Άλλη βεβαίως είναι η περίπτωση να αποφασίσει ο ίδιος εν μέσω των εμφανίσεων να χρησιμοποιήσει δασκάλους...

    κάτι άλλο: λέτε, η τέχνη που παράγουν δε μπορεί να είναι αγαθό μετρήσιμο. Αυτή ακριβώς δεν είναι και η αρρώστια της βιομηχανίας;;; Χωρίς απόλυτες αξίες, ο καθένας μας -σχεδόν απόλυτα ο καθένας μας- μπορεί να κάνει καριέρρα, ανεξαρτήτως ικανοτήτων, χαρισμάτων, σπουδών, χαρακτήρα. Κυρίως θέμα τύχης και συγχρονισμού (timing). Ή κάνω λάθος; Και ο Paul Potts ακόμα ένα τέτοιο παράδειγμα, μια και είχε ασχοληθεί νεότερος με το κλασσικό τραγούδι.

    Καλή βδομάδα, και σύντομα από κοντά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σωστά τα λέτε για τους ατζέντηδες και τους καθηγητές. Αν και φοβάμαι πως η περίπτωση του Bocelli είναι κάπως ιδιάζουσα ως παράδειγμα. Και δεν το λέω αυτό επειδή ο καλλιτέχνης είναι τυφλός αλλά επειδή (ίσως λόγω αυτής της ιδιαιτερότητάς του) έχει αναπτύξει μία ιδιαίτερη συναισθηματική ωριμότητα που ο Potts (ακόμα) δεν έχει.

    Θα διαφωνήσω μαζί σας ως προς την αρρώστια της βιομηχανίας. Πιστεύω πως η αρρώστια της μουσικής βιομηχανίας είναι ότι έχει πάψει από καιρού να είναι μουσική. Στηρίζεται σε ικανότητες (κίνησης π.χ.), χαρισμάτων (σωματικών), σπουδές (μάρκετινγκ), χαρακτήρα (επίκτητου συνήθως, που υπαγορεύεται από το lifestyle), μόνο που κανένα απ' όλα αυτά δεν είναι πλέον μουσικό – ή τουλάχιστον αμιγώς μουσικό.

    Επίσης να προσθέσω ότι δεν πιστεύω σε απόλυτες αξίες, ούτε σε καθετί απόλυτο γενικότερα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. nicon μη μ'ευχαριστείς απλά έκανα μια επισήμανση, ήξερα ότι σου ξέφυγε, όπως έχει γίνει και με κάποιες δημοσιεύσεις που έχω κάνει και γω αλλού.

    Το ύφος σου στο blog μου αρέσει πολύ, σε παρακολουθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να 'σαι καλά, gloriana! Τα καλά λόγια όλων σας με βοηθούν πολύ σ' αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δίκιο έχετε. Δεν είχα σκεφθεί τον καθηγητή ως τον άνθρωπο που με τις γνωρημίες του βοηθάει στο ξεκίνημα μιας καριέρας. Τον έβλεπα απλά ως τον άνθρωπο που παρέχει στο σπουδαστή του τραγουδιού τεχνική βοήθεια. Δεν είχα φανταστεί αυτό που νομίζω ότι υπονοείτε. Ότι δηλαδή κανείς δε θα υποδείξει σ' ένα νέο τραγουδιστή ότι έχει ανάγκη από τεχνικ΄΄η βοήθεια. Αφού γυρίζει δίσκους, τι τους νιάζει τους υψηλά ισταμένους αν ξέρει να χρησιμοποιεί όλον τον αναπνευστικό του χώρο και αν κάνει υπογλωττιδική πίεση. Δηλαδή οι υψηλά ιστάμενοι δεν ενδιαφέρονται καν για το πόσο θα κρατήσει αυτή η φωνή, για το πόσο θα αντέξει στους δίσκους και στις εμφανίσεις. Αφού παίρνουμε χρήματα τώρα ποιός νιάζεται για το τι θα γίνει αύριο΄; Όσο για το παλικαράκι, ποιός το ρωτάει; Αυτός είναι απλά ο τραγουδιστής, το μικρότερο και μαζί το σημαντικότερο κομμάτι στη σκακέρα...

    Δε μου αρέσει ο δρόμος που μου δείχνετε. Μου ανοίγει όμως τα μάτια και σας ευχαριστώ που μου τον δείξατε. Δε θα το είχα σκεφθεί ποτέ μόνη μου. Νόμιζα πως οι ίδιοι οι μεγάλοι θα τον παίρνανε από το χεράκι το νέο τραγουδιστή της ιστορίας μας και θα τον πήγαιναν σ' ένα δάσκαλο για να προστατέψουν και τη φωνή του από τους "κραδασμούς" να ζήσει και για περισσότερα χρόνια.
    Και πάλι ευχαριστώ που με προσγειώσατε έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πριν μερικές εβδομάδες, μια συνάδελφος μου έστειλε τα σχετικά links του youTube για να πάω να δω τον εν λόγω κύριο. Εκείνη εκστασιασμένη όπως και όλο το τμήμα της που το είχανε δει. Μου τα στείλανε λοιπόν στο mail μου και ήρθανε και στο γραφείο μου να το ακούσουμε «το θαύμα της φύσης» όπως μου είπαν, μια που έχω και το πλεονέκτημα να έχω και καλύτερα ηχεία στον υπολογιστή μου λόγω δουλειάς.

    Τον ακούσαμε και ενώ όλοι περίμεναν να εκστασιαστώ κι εγώ, εγώ είχα μείνει κοιτώντας την οθόνη και σε δευτερόλεπτα.
    Και ξέρετε γιατί; Γιατί μόνο πρόσεξα τα μάτια του πως έλαμπαν σε όλο το κομμάτι. Σταμάτησε να με ενδιαφέρει ο ήχος, η ποιότητα της φωνής, το ηχείο του η άρθρωση. Μόνο αυτό που έβλεπα με έκανε να νιώσω τόση συγκίνηση. Την ευχαρίστηση, την απόλυτη ευχαρίστηση του να κάνω αυτό που πραγματικά μου αρέσει να κάνω. Κάτι που μερικοί από εμάς που ασχολούμαστε με το άθλημα και που μια ζωή προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό ίσως ποτέ να μην νιώσουμε..

    Και μετά σιωπής σκέφτηκα όλα όσα διάβασα από σας. Για τις εταιρείες, για τους μάνατζερς, για τον άνθρωπο, για τη φωνή του και ειλικρινά σας λέω μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα και η συγκίνηση έγινε κατάθλιψη.

    Και οι συνάδελφοι περίμεναν να τους πω τη γνώμη μου για το αν μου άρεσε αυτό που άκουσα (ε, είχανε έρθει να ακούσουν και τη γνώμη μου ως ειδικός, τέτοιο τίτλο μου έχουνε δώσει στο γραφείο, που είμαι). Προσπάθησα λοιπόν να πνίξω όλα αυτά τα συναισθήματα, να με επαναφέρω στην πραγματικότητα και μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής. Είπα…πάρα πολύ καλός. Μπράβο του.

    Και φύγανε όλοι ευχαριστημένοι, που επιβεβαίωσα και την δική τους κρίση.

    My, ούτε εμένα μου αρέσει ο δρόμος που σου δείχνουνε αλλά δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Τι τη νοιάζει τη δισκογραφική αν αυτός σε 10 χρόνια δεν έχει φωνή να πει μια νότα. Μέσα σε 5 θα έχουν βγάλει τόσα από αυτόν που ίσως να μην του ξανα-ανανεώσουν και το συμβόλαιο. Ναι σιγά μην τον πηγαίνανε και από το χεράκι σε δάσκαλο. Καημένη μου, όχι μόνο σε δάσκαλο δεν πρόκειται να τον πάνε, αλλά ούτε χρόνο για τσισάκια (ας το πούμε ευγενικά) δεν θα του αφήσουνε.

    Αχ βρε Νάσο, αυτό το ριμάδι το timming να μην μπορούμε να το πετύχουμε!;
    Όσον αναφορά στην διάγνωση της αρρώστιας από την οποία πάσχει η βιομηχανία, κλείνω κι εγώ προς τη διάγνωση του nicon.

    Καλησπέρα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ~my~

    Καλωσόρισες στην πραγματικότητα! Η παγκοσμιοποιημένη βιομηχανία του θεάματος / ακροάματος έχει χτυπήσει προ πολλού και την κλασική μουσική, όπου όλοι είναι αναλώσιμοι και κανείς αναντικατάστατος! Ευτυχώς, οι νέες τεχνολογίες έχουν επιτρέψει σε σοβαρούς καλλιτέχνες να ανεξαρτητοποιηθούν από τις πολυεθνικές (στο κομμάτι της παραγωγής τουλάχιστον) και να δώσουν αβίαστα τις δικές τους προτάσεις στη δισκογραφία. Πρόκειται για ένα σημαντικό φως στην άκρη του τούνελ!

    ~anastasie~

    Με συγκίνησες, βρε άνθρωπε! Τι να πω... Τα είπες όλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλησπέρα παιδιά κι από εμένα. Nicon το blog σου γίνεται διαρκώς όλο και πιο ενδιαφέρον. Δε θα διαφωνήσω σε τίποτε από όσα είπατε όλοι σας. Εντάξει, μιλάμε για έναν διαγωνισμό που πάει ο κάθε καημένος και ξεχνάμε αυτούς τους διαγωνισμούς που βάζουν τους νέους μουσικούς σε αγώνες ταχύτητας, αντοχής και δεν ξέρω τι άλλο. Γι' αυτούς τι γνώμη έχετε; υποτίθεται ότι οι συμμετέχοντες καθώς και οι επιτροπές που τους κρίνουν είναι σχετικοί του αντικειμένου, χωρίς όλα τα σχόλια και το χιούμορ κακής -πολλές φορές- ποιότητας. Εγώ δεν καταλαβαίνω γενικά την ύπαρξη του πρωταθλητισμού στη μουσική, ούτε με ποια κριτήρια κρίνουν οι επιτροπές τους συμμετέχοντες. Πως κρίνουμε τις εκτελέσεις αφού είναι αδύνατον δύο άνθρωποι να βιώνουν το ίδιο, να έχουν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα, άρα δε μπορεί να παίζουν το ίδιο. Πόσο μάλλον όταν ακούμε το ίδιο κομμάτι από 40 ανθρώπους για παράδειγμα! Σε διαγωνισμούς, τουλάχιστον σε αυτούς που έχω παρακολουθήσε η ίδια, πολλές φορές υπάρχουν κάποια "υποχρεωτικά" κομμάτια τα οποία τα ακούς τόσες φορές όσες είναι και οι διαγωνιζόμενοι. Εγώ δεν έχω ακούσει κανέναν να παίζει ίδια με κάποιον άλλον! Το αποτέλεσμα είναι οι νέοι μουσικοί να προσπαθούν να γίνουν cd, να μην απολαμβάνουν ό,τι παίζουν και να σέρνουν μία διαρκή δυστυχία πίσω τους. Σε λίγο καιρό θα βγουν μουσικοί-πολυβόλα που θα παίζουν 124α (καινούργια αξία που μόλις σκέφτηκα!!!) βάζοντας το μετρονόμο να χτυπάει τέταρτα στο 208!!! Τι γνώμη έχετε για όλα αυτά;;;
    Με εκτίμηση προς όλους για όλα τα χρήσιμα πράγματα που γράφονται και συζητιούνται εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γεια σου κι εσένα, mia, και ευχαριστώ για τον καλό τον λόγο. Πού να δεις τι ετοιμάζω για τις επόμενες μέρες...

    Συμφωνώ στα λεγόμενά σου, το ξέρεις. Εκεί δε που θεωρώ παράλογο το νόημα ενός διαγωνισμού είναι στον τομέα της σύνθεσης! Άσε που υποψιάζομαι ότι τέτοιοι διαγωνισμοί ευθύνονται κατά μεγάλο μέρος για την αδιαφορία του κοινού ως προς τη σύγχρονη μουσική... Αλλά ας μην ανοίξω περισσότερο το θέμα, μιας και σκοπεύω να αναφερθώ γι' αυτό εκτενώς σε προσεχές μου post.

    Καλό βράδυ σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλημέρα κι από τη Βοστόνη. Έχετε όλοι και όλες δίκιο. Αυτό το πράγμα να βασανίζουμε ψυχολογικά μέχρι τελικής πτώσεως τους νέους τραγουδιστέσ και τους μουσικούς γενικότερα, είναι τουλάχιστον απάνθρωπο. Φταίω εγώ τώρα που μου θυμίσατε ΜΙΑ μια σκηνή που είδα σε μία μεγάλη σχολή του εξωτερικού πριν από δέκα περίπου χρόνια;

    Είχανε κι εκεί ένα διαγωνισμό με βάση τον οποίο πετάγανε έξω τούς ήδη σπουδαστές τους προκειμένου να πάρουν κενούργιους από μη Ευρωπαικές χώρες που πληρώνανε τα πολλά λεφτά και δεν είχανε την έκπτωση της Ευρωπαικής κοινότητας. Γιατί ήτανε σχολείο με μεγάλο όνομα σ' όλη την Ευρώπη και το πλήρωνες το δίπλωμά σου με πολλά βασανηστήρια...

    Και τραγουδάει στο διαγωνισμό κάποια στιγμή ένας τενόρος από μια χώρα της Κεντρικής Αμερικής, πραγματική πηγή πλούτου για τη σχολή αλλά τραγουδιστής με πολλά προβλήματα το παιδί. Δέκα χρώματα άλλαξε μέχρι να βγάλει την άρια και στις ψηλές νότες τσίριζε το παλικάρι σαν να το σφάζανε. Έβγαλε την άρια καρτερικά μέχρι το τέλος. Δε μπορούσα να καταλάβω αν περίμενε πια τίποτα από τη ζωή του ως τραγουδιστής, αν έβλεπε κανένα φωτάκι μακριά... Αν περίμενε ότι κάποιος δάσκαλος ή τέλος πάντων μεγάλος θα τον έκανε να τραγουδάει χωρίς να βασανίζεται αφού πλήρωνε και ένα κάρο λεφτά.

    Για να μη σας τα πολυλογώ, όταν τελείωσε η άρια ο μεγάλος της επιτροπής που είναι ένα από τα πιο μεγάλα ονόματα σστην πιάτσα ως σήμερα του λέει με ένα παγωμένο χαμώγελο που δεν ξέρεις ποτέ τι στο καλό σημαίνει:
    "Μπράβο παιδί μου. Χαίρομαι πολύ με την πρόοδο σου. Σημερα τραγούδησες έναν τόνο ψηλότερα από χθες. Αυτό σημαίνει ότι πας καλά.΄"

    Ήθελα μα το θεό να τον χαστουκίσω εκείνη τη στιγμή. Δεν το έκανα. Απλά πήγα στο ξενοδοχείο μου και έβαλα τα κλάματα από τα νεύρα μου.

    Να είσαστε όλοι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πόσο χρειαζόμαστε νέους ήρωες. Καλά το είπες, ο βάτραχος που μερικές φορές νιώθουμε πως είμαστε θέλουμε να έχει την ευκαιρία να γίνει πρίγκιπας του παραμυθιού.

    Η φωνή του μου άρεσε πολύ καθώς και η αγάπη του για τη μουσική. Ναι θέλει δουλειά και του λείπει η τεχνική αλλά το χάρισμα το έχει. Μακάρι να καταφέρει να ξεφύγει από τις παγίδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Το timing anastasios είναι και δική μας ευθύνη. Δεν υποστηρίζω ότι η τύχη είναι ανεξάρτητος παράγοντας, αλλά συχνά δεν μπορούμε να τον επηρεάσουμε...

    my: κανείς δεν έχει τη διάθεση να καταστρέψει τα όνειρα κανενός, πολύ δε περισσότερο εγώ, αλλά όσο το δυνατό νωρίτερα καταλάβει κανείς πως λειτουργεί ο χώρος τόσο το καλύτερο. (είμαι πρακτικός κι όχι φιλόσοφος, γι'αυτό προτιμώ να σχολιάσω αυτό το θέμα κι όχι το προηγούμενο...)

    Και κάτι θετικό: η κρίση της βιομηχανίας εξομαλύνθηκε και με τις μικρές ανεξάρτητες εταιρείες... εκεί πολλοί συνάδελφοι, συχνά εκπληκτικοί -όχι μόνο καλοί, βρήκαν ευκαιρίες για ηχογραφήσεις που αλλιώς δεν θα τις είχαν ποτέ στις μεγάλες (πολυεθνικές)...

    nicon: διαφωνείτε απλώς για το θεαθήναι... ;-) συμφωνούμε στα βασικά, και πάλι, μια κι εννοούσα ικανότητες, χαρίσματα, σπουδές, και χαρακτήρα που συνάδουν με τη μουσική ή τις τέχνες γενικότερα, κι όχι με τους κανόνες του εμπορίου... (ούτως ή άλλως κάτι αντίθετο προς τις τέχνες αλλά και χρήσιμο προς την επιβίωση των καλλιτεχνικών οργανισμών ανά την υφήλιο).

    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλημέρα Νικόλα.
    Ένα μικρό σχόλιο μόνο. Δυστυχώς, κι όχι "ή ευτυχώς", η εποχή της μεγάλης καριέρας έλαβε τέλος. Πάνε οι εποχές της πολύωρης μελέτης, των ονείρων για σολιστιλίκι και οι πλάνες ξενιτιές! Τότε, που έκανα την εμφάνισή τους οι διαγωνισμοί, κανένας δεν είδε (διείδε) το αποτέλεσμα. Και να πού κατάντησε η μουσική καριέρα και η αποκατάσταση αν θες. Στη βιομηχανία. Στο my space και στα ριάλιτι.
    Κουράγιο φίλοι!

    ΥΓ. Νίκο, πώς σταματάω την, κατά τα άλλα υπέροχη, μουσική που αρχίζει αυτόματα με την επίσκεψη στο blog σου; Θέλω να δω τα όποια βιντεάκια σου και συγχαίονται οι μουσικές!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. το προηγούμενο σχόλιο είναι από μένα! Ξέχασα να αναφερθώ! Νίκος Έξαρχος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Χαίρε παλιόφιλε! Μπορεί να μένουμε πλέον σε μακρινές πόλεις, αλλά μου φαίνεται πως έχουμε δυνατότητες (δόξα τη τεχνολογία!) να κινηθούμε... Αρκεί να μην είμαστε μόνοι σ' αυτό το δρόμο...

    Η μουσική παίζει στο player που είναι ενσωματωμένο στη δεξιά στήλη του μπλογκ (προς τα κάτω) και διαθέτει και πλήκτρο pause. Από σένα δεν περίμενα πάντως τέτοια απορία!!! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τώρα δηλαδή εσείς πιστεύετε οτι αυτός θα κάνει καριέρα κ οτι υπάρχει περίπτωση να τον κλείσει κάποιο θέατρο για -ας πουμε- Κάλαφ?? Βέβαια με την τενορική σαβούρα που κυκλοφορεί αυτός δεν είναι κ χειρότερος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Να σου πω: για μένα όλα εξαρτώνται από το πόσο σοβαρά θα αντιμετωπίσει ο ίδιος την «ευκαιρία» που του δόθηκε και από το κατά πόσο θα επηρεαστεί από τις «σειρήνες» της βιομηχανίας του θεάματος. Μεγάλη-μεγάλη καριέρα πάντως... δεν τη βλέπω... Και κρίμα γιατί φαίνεται καλό παιδί και πρόθυμο να δουλέψει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή