Ατάλαντοι βολεμένοι

Και ατάλαντοι και βολεμένοι! Ο συνδυασμός που σκοτώνει!!! :) Όλοι τους ξέρουμε· όλοι τους έχουμε συναντήσει. Κυκλοφορούν απροκάλυπτα σε κάθε τομέα της επαγγελματικής ζωής. Ενίοτε το παίζουν και ειδήμονες, μάλιστα... ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥΣ!!!

Αχ..., επιτρέψτε μου να γίνω λίγο κακός· για σήμερα μόνο. Δε θα μιλήσω για την αφορμή· δεν έχει σημασία, άλλωστε. Στο δικό μου μυαλό τριγυρίζουν διάφορα παραδείγματα —κυρίως μουσικών, αλλά συμβαίνει και σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα— κι ένα ερώτημα με βασανίζει τις τελευταίες κάμποσες ώρες: ποιο να 'ναι αλήθεια το χειρότερο απ' τα δύο; η έλλειψη ταλέντου / ικανοτήτων ή η τεμπελιά που ακολουθεί το «βόλεμα»;

Όντας μουσικός, θα περίμενα να με ενοχλούσε περισσότερο το πρώτο. Ωστόσο, νομίζω πως το δεύτερο είναι πιο εκνευριστικό. Κι αυτό γιατί ως προς το ταλέντο δεν μπορείς ουσιαστικά να κάνεις κάτι. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο επειδή δεν έχει χαρίσματα και εξαιρετικές ικανότητες. Είναι πρακτικά αδύνατο να τα αποκτήσει εάν δεν τα διαθέτει ήδη. Το μόνο που μπορεί να κάνει αντ' αυτών είναι να συγκεντρώσει γνώση και να καλλιεργήσει τις όποιες τεχνικές δεξιότητες διαθέτει. Κι αυτό απαιτεί σίγουρα δουλειά.

Όταν όμως κάποιος «βολευτεί» κάπου (λέγε με δημόσιο ή άλλη βυσματική θέση...), οι ίδιες οι καταστάσεις τον οδηγούν σε μια «χαλαρότερη» επαγγελματική ευσυνειδησία —για να το πω πολύ ευγενικά— και πλέον εξαρτάται από τον ίδιο μονάχα αν θα εξακολουθήσει να παράγει έργο. Πολύ φοβάμαι πως μόνο η ύπαρξη ταλέντου / χαρισμάτων θα μπορούσε να του προκαλέσει το ενδιαφέρον να συνεχίσει να εργάζεται, παρά το εξασφαλισμένο της θέσης του...

Έτσι, το «βόλεμα» λειτουργεί σαν ένας καταλύτης που επεκτείνει την ανικανότητα σε οκνηρία. Και όσοι ζούμε και εργαζόμαστε δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους πραγματικά δεινοπαθούμε...

Υπάρχει άραγε κάποιο «αντιδραστήριο» που θα μπορούσε να μεταβάλει μια τέτοια χημική αντίδραση σε κάτι πιο υγιές...; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς γι' αυτό; Μπορούμε...;

...

Προσπαθώ να παραμείνω πράος σήμερα, αλλά η διάθεσή μου είναι κατά βάθος εκρηκτική. Μόνο μία εξίσου εκρηκτική μουσική θα μπορούσε να τη φέρει στα ίσια της... και μου φαίνεται πως έχω τη σωστή επιλογή: την ορχηστρική έκδοση του Kanonensong από την Όπερα της Πεντάρας των Kurt Weill / Bertolt Brecht (Die Dreigroschenoper / The Threepenny Opera), έτσι όπως τη διηύθυνε (αλλά και τραγούδησε!!!) προχτές στο Μέγαρο ο HK Gruber με το Ensemble Modern, σε μία εξαιρετική συναυλιακής μορφής παρουσίαση που όποιος δεν παρακολούθησε... ας πρόσεχε, γιατί πραγματικά έχασε! Αφήστε που ήταν μια άριστη ευκαιρία για μερικούς συναδέλφους τραγουδιστές να δουν τι μπορεί να καταφέρει μια καλοδουλεμένη φωνή όταν δεν υποκύπτει στα συνηθισμένα «καλούπια»...!

«Και το CD... δωρεάν!»

Μην καταπιαστείτε με το φορεματάκι και το μπουτάκι· αυτά είναι κόλπα του σατανά για το μάρκετινγκ! Η εικονιζόμενη κυρία έχει να μας πει πολλά περισσότερα. Η βρετανίδα βιολονίστρια Tasmin Little είναι μια ανερχόμενη δύναμη διεθνώς. Το βιογραφικό της είναι ήδη πλούσιο και οι μέχρι τώρα συνεργασίες της εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.

Η Tasmin, όμως, προχωρά λιγάκι παραπέρα... Αναφέρει χαρακτηριστικά:

Η κλασική μουσική, για κάποιον λόγο, έχει τη φήμη πως πρέπει να έχεις ειδική παιδεία για να την ακούσεις, πως πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο χρώμα ή να ζεις σε ένα συγκεκριμένο μέρος· και αυτό το βαρέθηκα πια. Ήθελα να βγάλω όλους αυτούς τους φραγμούς και να δω τι θα γίνει.

Κι έτσι, πριν δύο ακριβώς εβδομάδες, ηχογράφησε τον τελευταίο της προσωπικό δίσκο και αποφάσισε να τον διαθέσει εντελώς δωρεάν στο κοινό μέσω του διαδικτύου, ακολουθώντας (ή ολοκληρώνοντας, αν θέλετε...) το πείραμα που πρώτοι επιχείρησαν οι ροκάδες Radiohead, δυναμιτίζοντας για τα καλά τον τρόπο που έως τώρα λειτουργούσε η μουσική βιομηχανία.

Για του λόγου το αληθές, σήμερα ακούτε ένα απόσπασμα από τον εν λόγω δίσκο υπό τον (αλληγορικό;) τίτλο The Naked Violin, τον οποίο μπορείτε να κατεβάσετε χωρίς την παραμικρή χρέωση (ή ενδοιασμό) —και στην ηχητική ποιότητα της επιλογής σας— από εδώ. Επιπλέον, στη σελίδα αυτή θα βρείτε από πλήρη σχολιασμό για τα έργα και την ερμηνεία (μιλά η ίδια η καλλιτέχνις) έως προτάσεις για εκπαιδευτικές παρουσιάσεις, αλλά και εξώφυλλα (με οδηγούς κοπής) για όσους θέλουν να εγγράψουν τα κομμάτια σε CD.

Η Tasmin Little ισχυρίζεται πως η πρόσβαση στην ακρόαση της καλής μουσικής θα πρέπει να είναι ελεύθερη, τουλάχιστον δισκογραφικά. Άλλωστε, το πραγματικό καλλιτεχνικό γεγονός παραμένει η συναυλία και όχι η καταγραφή της. Μήπως, τελικά, η δισκογράφηση (με την πειρατεία που οι επιχειρηματίες διατυμπανίζουν) δεν είναι παρά μια καθαρά κερδοσκοπική πράξη...;

Συμπληρωματικά, διαβάστε το σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε προ ημερών στην Ελευθεροτυπία.

Ο ψεύτης ήλιος του Γενάρη

Περίεργους συνειρμούς που μπορεί να κάνει το μυαλό απολαμβάνοντας τις αλκυονίδες ημέρες, ειδικά φέτος που έσκασαν μύτη τόσο... συνωμοτικά! Βέβαια —για να πω την πάσα αλήθεια— το φιτίλι για τον συνειρμό ανήκει σε αγαπημένη μου blogger (που γενικά επιθυμεί να μην την πολυδιαφημίζω...) και οφείλω —έστω και έτσι— να της τον αφιερώσω τουλάχιστον.

Δυσεύρετη ταινία και σχετικά δυσεύρετο soundtrack αυτό που θέλω να σας προτείνω σήμερα. Μιλώ για την ταινία Ψεύτης ήλιος του Nikita Mikhalkov (Ρωσία, 1994). Πρωτότυπος τίτλος στα ρωσικά: Утомлённые солнцем (Utomlyonnye solntsem). Στις ελληνικές αίθουσες παίχτηκε αρχικά από αυθεντική ρωσική κόπια και αργότερα (σε κάποια αφιερώματα) στη γαλλική της μεταγλώττιση (Soleil trompeur). Στα αγγλόφωνα sites θα τη βρείτε ως Burnt by the Sun. Αξίζει να την ψάξετε, πάντως, και να τη δείτε.

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι, ενώ το σενάριο της ταινίας δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις αλκυονίδες ημέρες, για κάποιον περίεργο λόγο —που δεν μπορώ να εξηγήσω— η μουσική της ταινίας (Edward Artemyev) με παραπέμπει ξαφνικά, διαισθητικά ίσως, στα παράξενα παιχνίδια του ήλιου και των θερμοκρασιών του Γενάρη...

Βρε μυστήρια πράγματα.......


Στη φωτογραφία η αξιολάτρευτη Nadia, κόρη (στην ταινία αλλά και στη ζωή) του δημιουργού και πρωταγωνιστή Nikita Mikhalkov.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα των τραγουδιστών

Ημέρα εξαγνισμού και φώτισης σήμερα..., κι εγώ επιλέγω να ξορκίσω μονομιάς όλα τα ανομήματα ημών, ωσάν κοινών καλικάντζαρων! Και για να προλάβω το επικριτικό βλέμμα σας, σπεύδω να χρησιμοποιήσω πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Ιδού, το λοιπόν, τα κατά nicon επτά θανάσιμα αμαρτήματα ημών των τραγουδιστών, κλασικών και μη:

1. Λαγνεία | Luxuria
   
   Γουστάρουμε τη φωνή μας. Ω ναι, τη γουστάρουμε ΠΟΛΥ! Αγνοούμε το κοινό, αγνοούμε τους συνεργάτες μας, αγνοούμε την παρτιτούρα μόνο και μόνο για να την απολαύσουμε όπως εμείς τη θέλουμε.
   
   
2. Λαιμαργία | Gula
   
   Ορεγόμαστε κάθε τραγούδι που δεν είναι για τα δόντια μας. Θέλουμε από την πρώτη στιγμή να τραγουδήσουμε τα πάντα, όσο δύσκολα κι αν είναι, όσο ξένα προς την ιδιοσυγκρασία μας.
   
   
3. Aπληστία | Avaritia
   
   Απαιτούμε υψηλές αμοιβές πριν δείξουμε την αξία της δουλειάς μας. Δε δεχόμαστε να δώσουμε το 100% των δυνάμεών μας προτού εξασφαλίσουμε ότι θα πληρωθούμε καλά και εγκαίρως.
   
   
4. Oκνηρία | Acedia
   
   Τεμπελιάζουμε πάνω από την παρτιτούρα· βολευόμαστε μαθαίνοντας από τους δίσκους. Σπάνια ασχολούμαστε με τη συνοδεία και ποτέ δεν αναζητούμε την παρτιτούρα του μαέστρου!
   
   
5. Οργή | Ira
   
   Τα βάζουμε με όλους τους άλλους για μια κακή ερμηνεία μας· για μας φταίει πότε ο δάσκαλος, πότε ο πιανίστας, πότε ο μαέστρος, πότε ο σκηνοθέτης... Ποτέ εμείς!
   
   
6. Ζήλεια | Invidia
   
   Σκυλιάζουμε όταν κάποιος άλλος συνάδελφος παίρνει τη δουλειά ή τη δόξα· ακόμα κι όταν εκείνος τραγουδά καλύτερα από μας. Ας μπορούσαν όλοι οι άλλοι να είναι χειρότεροί μας!
   
   
7. Αλαζονεία | Superbia
   
   Κομπάζουμε πως το καθετί εμείς το τραγουδάμε καλύτερα από τους άλλους, κι ας ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Πειθόμαστε ότι με τον τρόπο αυτό θα κερδίσουμε την προσοχή και την εκτίμηση των άλλων.
   

Και πιστεύουμε —αλήθεια— πως έτσι θα κάνουμε κάποτε μια μεγάλη καριέρα...;


Ακούστε τον πρόλογο από το σατιρικό μονόπρακτο «τραγουδισμένο μπαλέτο» (ballet chanté) Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του Kurt Weill, σε στίχους του Bertolt Brecht, με την Ute Lemper. Παρτιτούρα όλου του έργου με το κείμενο στα γερμανικά και αγγλικά θα βρείτε εδώ.