Περίεργους συνειρμούς που μπορεί να κάνει το μυαλό απολαμβάνοντας τις αλκυονίδες ημέρες, ειδικά φέτος που έσκασαν μύτη τόσο... συνωμοτικά! Βέβαια —για να πω την πάσα αλήθεια— το φιτίλι για τον συνειρμό ανήκει σε αγαπημένη μου blogger (που γενικά επιθυμεί να μην την πολυδιαφημίζω...) και οφείλω —έστω και έτσι— να της τον αφιερώσω τουλάχιστον.
Δυσεύρετη ταινία και σχετικά δυσεύρετο soundtrack αυτό που θέλω να σας προτείνω σήμερα. Μιλώ για την ταινία Ψεύτης ήλιος του Nikita Mikhalkov (Ρωσία, 1994). Πρωτότυπος τίτλος στα ρωσικά: Утомлённые солнцем (Utomlyonnye solntsem). Στις ελληνικές αίθουσες παίχτηκε αρχικά από αυθεντική ρωσική κόπια και αργότερα (σε κάποια αφιερώματα) στη γαλλική της μεταγλώττιση (Soleil trompeur). Στα αγγλόφωνα sites θα τη βρείτε ως Burnt by the Sun. Αξίζει να την ψάξετε, πάντως, και να τη δείτε.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι, ενώ το σενάριο της ταινίας δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις αλκυονίδες ημέρες, για κάποιον περίεργο λόγο —που δεν μπορώ να εξηγήσω— η μουσική της ταινίας (Edward Artemyev) με παραπέμπει ξαφνικά, διαισθητικά ίσως, στα παράξενα παιχνίδια του ήλιου και των θερμοκρασιών του Γενάρη...
Βρε μυστήρια πράγματα.......
Στη φωτογραφία η αξιολάτρευτη Nadia, κόρη (στην ταινία αλλά και στη ζωή) του δημιουργού και πρωταγωνιστή Nikita Mikhalkov.
Αναρτήσεις
Την είχα δει την ταινία όταν είχε πρωτοπαιχτεί στην Αθήνα, ευτυχώς στα ρωσικά (που μου αρέσουν πολύ στο θέατρο και στο σινεμά). Είχα βγει από το σινεμά αδύναμη να πω έστω μια λέξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρίσκω πολύ εύστοχη τη σύνδεση με τις αλκυονίδες ημέρες. Η ειδυλλιακή "λιακάδα" της αρχής της ταινίας κι όσα ακολούθησαν... Κι η μουσική ήταν "σωστή", ένα μουσικό θέμα που καρφώνεται στο μυαλό, ήρεμο αλλά σαν να προβλέπει μια καταιγίδα.
Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, παρόμοιο συναίσθημα πάντα έχω όταν ακούω το "Knights' dance (and Juliet's dance with Paris)" απο τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Προκόφιεφ, εκεί που ξετυλίγεται για πρώτη φορά ολόκληρο το βασικό μουσικό θέμα. Κι είναι ενδιαφέρον ότι είχα την αίσθηση αυτή άπό την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το κομμάτι, μόνο του, χωρίς να ξέρω τί είναι κι από πού είναι.
Φαντάζομαι αυτό συμβαίνει όταν η μουσική μπορεί να "μιλά" μόνη της.
Καλή σου μέρα :)
Όταν η μουσική είναι ειλικρινής, όταν έχει ειλικρινείς προθέσεις —για να είμαι πιο ακριβής—, μπορεί πραγματικά να «μιλά» σε μας. Βέβαια, καθένας από μας διαλέγει να «ακούει» ό,τι θέλει απ' αυτήν. Εάν όμως αφήσουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους και ανεπηρέαστους από σκέψεις και αναλύσεις τρίτων, τότε μπορούμε να βρούμε κοινούς τόπους αντίληψης μέσα σ' αυτές!
ΑπάντησηΔιαγραφήAthanasia, μου φαίνεται πως το σχόλιό σου επιβεβαιώνει την παραπάνω θεωρία μου. Και χαίρομαι πολύ που βρέθηκε άνθρωπος που έχει δει αυτή την εξαιρετική ταινία!
Καλησπέρα! :)