Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα των τραγουδιστών



Ημέρα εξαγνισμού και φώτισης σήμερα..., κι εγώ επιλέγω να ξορκίσω μονομιάς όλα τα ανομήματα ημών, ωσάν κοινών καλικάντζαρων! Και για να προλάβω το επικριτικό βλέμμα σας, σπεύδω να χρησιμοποιήσω πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Ιδού, το λοιπόν, τα κατά nicon επτά θανάσιμα αμαρτήματα ημών των τραγουδιστών, κλασικών και μη:

  1. Λαγνεία | Luxuria

    Γουστάρουμε τη φωνή μας. Ω ναι, τη γουστάρουμε ΠΟΛΥ! Αγνοούμε το κοινό, αγνοούμε τους συνεργάτες μας, αγνοούμε την παρτιτούρα μόνο και μόνο για να την απολαύσουμε όπως εμείς τη θέλουμε.

  2. Λαιμαργία | Gula

    Ορεγόμαστε κάθε τραγούδι που δεν είναι για τα δόντια μας. Θέλουμε από την πρώτη στιγμή να τραγουδήσουμε τα πάντα, όσο δύσκολα κι αν είναι, όσο ξένα προς την ιδιοσυγκρασία μας.

  3. Aπληστία | Avaritia

    Απαιτούμε υψηλές αμοιβές πριν δείξουμε την αξία της δουλειάς μας. Δε δεχόμαστε να δώσουμε το 100% των δυνάμεών μας προτού εξασφαλίσουμε ότι θα πληρωθούμε καλά και εγκαίρως.

  4. Oκνηρία | Acedia

    Τεμπελιάζουμε πάνω από την παρτιτούρα· βολευόμαστε μαθαίνοντας από τους δίσκους. Σπάνια ασχολούμαστε με τη συνοδεία και ποτέ δεν αναζητούμε την παρτιτούρα του μαέστρου!

  5. Οργή | Ira

    Τα βάζουμε με όλους τους άλλους για μια κακή ερμηνεία μας· για μας φταίει πότε ο δάσκαλος, πότε ο πιανίστας, πότε ο μαέστρος, πότε ο σκηνοθέτης... Ποτέ εμείς!

  6. Ζήλεια | Invidia

    Σκυλιάζουμε όταν κάποιος άλλος συνάδελφος παίρνει τη δουλειά ή τη δόξα· ακόμα κι όταν εκείνος τραγουδά καλύτερα από μας. Ας μπορούσαν όλοι οι άλλοι να είναι χειρότεροί μας!

  7. Αλαζονεία | Superbia

    Κομπάζουμε πως το καθετί εμείς το τραγουδάμε καλύτερα από τους άλλους, κι ας ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Πειθόμαστε ότι με τον τρόπο αυτό θα κερδίσουμε την προσοχή και την εκτίμηση των άλλων.

Και πιστεύουμε —αλήθεια— πως έτσι θα κάνουμε κάποτε μια μεγάλη καριέρα...;


Ακούστε τον πρόλογο από το σατιρικό μονόπρακτο «τραγουδισμένο μπαλέτο» (ballet chanté) Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του Kurt Weill, σε στίχους του Bertolt Brecht, με την Ute Lemper. Παρτιτούρα όλου του έργου με το κείμενο στα γερμανικά και αγγλικά θα βρείτε εδώ.

9 σχόλια:

  1. Ωραίο ποστ.

    Και δεν αφορά μόνον τους τραγουδιστές, σ' όλους υπάρχουν αυτές οι παιδικές ασθένειες: Οι καλοί επαγγελματίες, όσο ωριμάζουν κι όσο λιγότερο ανασφαλείς γίνονται μ' αυτό που κάνουν, τόσο σεμνότεροι γινονται.

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φυσικά και δεν αφορά μόνο τους τραγουδιστές! Οι τραγουδιστές δεν είναι παρά μονάχα ένα κλαδί ενός δέντρου σάπιου από τη ρίζα. Καιρός να φυτέψουμε νέους σπόρους...!

    Καλημέρα, athanasia!

    Καλή χρονιά, roadartist!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και τί ωραία που σε ένα μήνα έρχεται και η Ούτε Λέμπερ στο Μέγαρο!!! Καλή Χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συν μία Όπερα της πεντάρας με γερμανικό καστ στα τέλη του Γενάρη...!

    Καλώς ήρθες απ' τα μέρη μας, parsifal. Μια δημιουργική χρονιά εύχομαι και σε σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χρόνια πολλά και από μένα (και εδώ, χιχιχιχι).

    Μ'αρέσει γιατί δεν έχετε χάσει την αισιοδοξία σας και σας χαίρομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι ούτε πρόκειται να τη χάσουμε, Gloriana! Και να είσαι σίγουρη ότι τα ματάκια μας βλέπουν και ακούν πολλά κάθε μέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή