Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

«Και το CD... δωρεάν!»



Μην καταπιαστείτε με το φορεματάκι και το μπουτάκι· αυτά είναι κόλπα του σατανά για το μάρκετινγκ! Η εικονιζόμενη κυρία έχει να μας πει πολλά περισσότερα. Η βρετανίδα βιολονίστρια Tasmin Little είναι μια ανερχόμενη δύναμη διεθνώς. Το βιογραφικό της είναι ήδη πλούσιο και οι μέχρι τώρα συνεργασίες της εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.

Η Tasmin, όμως, προχωρά λιγάκι παραπέρα... Αναφέρει χαρακτηριστικά:

Η κλασική μουσική, για κάποιον λόγο, έχει τη φήμη πως πρέπει να έχεις ειδική παιδεία για να την ακούσεις, πως πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο χρώμα ή να ζεις σε ένα συγκεκριμένο μέρος· και αυτό το βαρέθηκα πια. Ήθελα να βγάλω όλους αυτούς τους φραγμούς και να δω τι θα γίνει.

Κι έτσι, πριν δύο ακριβώς εβδομάδες, ηχογράφησε τον τελευταίο της προσωπικό δίσκο και αποφάσισε να τον διαθέσει εντελώς δωρεάν στο κοινό μέσω του διαδικτύου, ακολουθώντας (ή ολοκληρώνοντας, αν θέλετε...) το πείραμα που πρώτοι επιχείρησαν οι ροκάδες Radiohead, δυναμιτίζοντας για τα καλά τον τρόπο που έως τώρα λειτουργούσε η μουσική βιομηχανία.

Για του λόγου το αληθές, σήμερα ακούτε ένα απόσπασμα από τον εν λόγω δίσκο υπό τον (αλληγορικό;) τίτλο The Naked Violin, τον οποίο μπορείτε να κατεβάσετε χωρίς την παραμικρή χρέωση (ή ενδοιασμό) —και στην ηχητική ποιότητα της επιλογής σας— από εδώ. Επιπλέον, στη σελίδα αυτή θα βρείτε από πλήρη σχολιασμό για τα έργα και την ερμηνεία (μιλά η ίδια η καλλιτέχνις) έως προτάσεις για εκπαιδευτικές παρουσιάσεις, αλλά και εξώφυλλα (με οδηγούς κοπής) για όσους θέλουν να εγγράψουν τα κομμάτια σε CD.

Η Tasmin Little ισχυρίζεται πως η πρόσβαση στην ακρόαση της καλής μουσικής θα πρέπει να είναι ελεύθερη, τουλάχιστον δισκογραφικά. Άλλωστε, το πραγματικό καλλιτεχνικό γεγονός παραμένει η συναυλία και όχι η καταγραφή της. Μήπως, τελικά, η δισκογράφηση (με την πειρατεία που οι επιχειρηματίες διατυμπανίζουν) δεν είναι παρά μια καθαρά κερδοσκοπική πράξη...;

Συμπληρωματικά, διαβάστε το σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε προ ημερών στην Ελευθεροτυπία.

4 σχόλια:

  1. Ωραία παίζει! Διάφανα και με καθαρότητα. Και, προς τιμήν της, το μέτρο σύγκρισής μου είναι ο Ruggero Ricci (από ένα θαυμάσιο δίσκο με τις Παρτίτες για βιολί του Bach).

    Απορία μου: Οι οικονομικές συνέπειες (για τον μουσικό) της ελεύθερης διάθεσης της μουσικής του.

    Στενοχώρια μου: Στην αίθουσα συναυλιών, βεβαίως υπάρχει και το οπτικό μέρος και δυναμώνει το ακουστικό. Και πιθανόν υπάρχει και το κακό στερεότυπο ότι ο μουσικός της "σοβαράς" μουσικής θα έχει βαρετή εμφάνιση. Αλλά πρέπει να ακολουθείται και το στερεότυπο του "χαριτωμένου" για να έρθουν οι θεατές? Εκείνην την καταλαβαίνω (είδα τις παλιότερες φωτογραφίες στο site της), εμάς τους θεατές δεν καταλαβαίνω με τις κονσερβαρισμένες προτιμήσεις μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα, athanasia. Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις! Σήμερα μόλις, και με αφορμή ανεξάρτητη από το post, σκεφτόμουν τα περί κομφορμισμού και σοβαροφάνειας στην κλασική μουσική – έλεγα μάλιστα να ετοιμάσω κι ένα άρθρο πάνω σ' αυτό. Προτιμώ λοιπόν να μην σχολιάσω εκτενώς εδώ το πράγμα, λέγοντας μόνο ότι βρίσκω πολύ λογικό τον προβληματισμό σου.

    Δεν έχω ακούσει τον Ricci, αν και φοβάμαι ότι δε θα είναι του γούστου μου. Οι ερμηνευτές εκείνης της γενιάς παίζουν με εξαιρετική ευαισθησία αλλά η ανάγνωσή τους στερείται ιστορικής τεκμηρίωσης, με αποτέλεσμα αυτό που τελικά ακούγεται να μην είναι και τόσο... Μπαχ (όσο μπορούμε να γνωρίζουμε κάτι τέτοιο). Επιφυλάσσομαι όμως. Δική μου αγαπημένη ερμηνεία (με παλιό βιολί) είναι του Sigiswald Kuijken.

    Όσο για τις οικονομικές συνέπειες... έχω την εντύπωση ότι ο μουσικός μάλλον κερδίζει παρά χάνει. Σε τελευταία ανάλυση, διαφημίζει (σχεδόν) δωρεάν τη δουλειά του, τις συναυλίες του δηλαδή. Τα κέρδη από τη δισκογραφία για ένα κλασικό μουσικό (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) είναι μηδαμινά. Η ουσιαστική ζημιά είναι στις εταιρείες, οι οποίες προσπαθούν να μας πείσουν ότι δε ζημιώνονται μόνο εκείνες αλλά όλοι μας. Και ίσως να έχουν δίκιο για το κομμάτι της μουσικής —της λεγόμενης «εμπορικής»— που στοχεύει σε μεγάλες και βραχυπρόθεσμες πωλήσεις. Η τέχνη, όμως, δεν έχει καθόλου να κάνει μ' αυτό... νομίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιατί, την ήξερα εγώ; Από το άρθρο της Ελευθεροτυπίας την ανακάλυψα. Μια χαρούλα παίζει πάντως!

    Να 'σαι καλά, roadartist!

    ΑπάντησηΔιαγραφή