Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Θυμώνω...



ΘΥΜΩΝΩ. Θυμώνω πολύ. Θυμώνω πολύ όταν βλέπω μουσικούς να αγνοούν τις επιθυμίες των συνθετών επειδή απλά «δεν τους βολεύει»... Και ειδικά όταν αυτοί λέγονται «μαέστροι» και βαφτίζουν την αυθαιρεσία «άποψη»!

Και καλά, το συνθέτη δεν τον σέβονται. Το κοινό τους όμως...; Δεν το υπολογίζουν...; Δεν τους ενδιαφέρει ποτέ αν αυτό που θα βγει να είναι γνήσιο και αληθινό;

...

Ή μήπως απλά ζούνε στην κοσμάρα τους...;

6 σχόλια:

  1. Τα περισσότερα άρθρα σου είναι πραγματικές ιδανικές φωνές, ερμηνευτικές, σχολιαστικές, κριτικές και πολλές φορές επικριτικές, φωνές που χρειάζεται να ενωθούν σε μια πολυφωνία για να ξεκινήσει κάτι διαφορετικό στην ελληνική μουσική. Στο παρόν άρθρο σου δεν θα έλεγα ότι είσαι ακραίος μάλλον δεν προσμετράς όλες τις παραμέτρους. Θα φέρω σαν παράδειγμα το πρώτο κοντσέρτο για πιάνο του Brahms με τον Gould και τον Bernstein στη ζωντανή εκτέλεση της 6 Απριλίου 1962. «Ladies & gentlemen don’t be afraid, Mr. Gould is here…». Η εκτέλεση είναι πέρα από οτιδήποτε θα περίμενε να ακούσει κανείς από ένα κοντσέρτο, επαναστατικό μεν πάλαι ποτέ, κλασικό δε στις μέρες μας και πλήρως οριοθετημένο στην εκτελεστική πρακτική του. Ο Gould παραμερίζοντας κάθε «πρόθεση» του συνθέτη, κάθε ιδιάζον χαρακτηριστικό της εποχής στην οποία ανήκει (ο εν λόγω συνθέτης) ρίχνει ένα νέο φως στο πολυπαιγμένο αυτό κοντσέρτο, θα έλεγα ότι το περιστρέφει στο χώρο και το μεταθέτει σε έναν άλλο χρόνο για να δείξει κρυφές πτυχές του. Αυτό μπορεί να το πετύχει μόνο ένας σκεπτόμενος εκτελεστής όπως ο Glenn.
    Φυσικά δεν ομιλώ εδώ για πλημμελείς εκτελέσεις, ή για εκκεντρικές εκτελέσεις προς χάριν της εκκεντρικότητας. Επίσης δεν αναφέρομαι στην πρώτη έως και την … εκατοστή εκτέλεση μέχρις ότου να εμπεδωθεί ένα μουσικό έργο στη μουσική συνείδηση. Τα αριστουργήματα του παρελθόντος δίνουν την δυνατότητα (στον ικανό εκτελεστή) να αναγνώσει πολλαπλά και με επιτυχία ένα έργο ρεπερτορίου, έστω και παρά τη εκφρασμένη και καταγραμμένη θέληση του συνθέτη (ο Beethoven ρητά δηλώνει ότι δεν επιθυμεί παρεκκλίσεις από τις παρτιτούρες του και πάλι όμως οι σονάτες του παιγμένες από τον Gould ενεργούν συμπληρωματικά πλάι στις «αυθεντικές», ας πούμε του Kempff, και αποκαλύπτουν πλήρως το θεσπέσιο μουσικό τοπίο) .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κύριε dsyk, πρώτα απ' όλα ευχαριστώ για τα άκρως ενθαρρυντικά λόγια.

    Έπειτα... η αλήθεια είναι ότι ήμουν θυμωμένος με κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που εσείς περιγράφετε – αλλά φυσικά δεν μπορείτε να είστε στο μυαλό μου για να ξέρετε σε τι ακριβώς αναφέρομαι!

    Πολύ θα ήθελα να ακούσω την εκτέλεση του Brahms που λέτε. Ο Gould (και ο Bernstein φυσικά) είναι αγαπημένος ερμηνευτής, παρά τις ιδιαιτερότητές του. Είμαι όμως σίγουρος ότι ακόμη και ο «στριμμένος» Beethoven εάν ζούσε θα γοητευόταν από την τέχνη του.

    Γενικά, το πρόβλημά μου δεν είναι η «άλλη» άποψη ή η «άλλη» ερμηνεία (είμαι αρκετά ανοιχτός σ' αυτές, αρκεί να μη στηρίζονται σε κακές προθέσεις), αλλά η ερμηνεία «αχταρμάς στοιχείων» που προκύπτει από την υιοθέτηση των πιο πρόχειρων, βολικών και χωρίς γούστο πρακτικών. Εκεί πήγαινε ο θυμός μου – και ξέρω καλά ότι συμφωνούμε σ' αυτό!

    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μετά τις απαραίτητες διευκρινίσεις νομίζω ότι συμφωνούμε απόλυτα.
    Τα στοιχεία του CD που πραγματικά αξίζει να ακούσετε: Glenn Gould - Leonard Bernstein - New York Philharmonic - Brahms Concerto No.1 - SONY CLASSICAL SK 60675. Αν σας ενδιαφέρουν και άλλες "κόντρα" εκτελέσεις του Gould σας προτείνω τις σονάτες του Mozart και κυρίως την 5η σονάτα για πιάνο του Scriabin. Ιδίαιτερα για το τελευταίο έργο μια δυνατή ακουστική εμπειρία - και όχι μόνο - είναι να την ακούσετε πρώτα με τον Sofronitsky, τον γαμπρό του Scriabin και μετά (σαν ψυχρό ντους) με τον Gould.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ωραιότατα! Ευχαριστώ πολύ για τις προτάσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για τους νεότερους, η συγκεκριμμένη ερμηνεία του Gould μόνο περίεργη ή παράξενη δεν είναι πλέον. (τότε ίσως ήταν, αλλά για όποιον έχει ακούσει και τι επακολούθησε -αναφέρομαι πάντα στο ίδιο έργο!- μάλλον όχι...). Οπότε εμένα περισσότερο με ενοχλεί ο πρόλογος του "προστάτη" της μουσικής -που βγάζει μάλλον άκομψα την ουρά του απ'έξω- παρά η ερμηνεία του πιανίστα.

    Η ηχογράφηση είχε κυκλοφορήσει και παλαιότερα από μικρή ιταλική εταιρεία, αλλά από τότε που η Sony πήρε τα δικαιώματα χάθηκε η άλλη ηχογράφηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παρόλο που είμαι της άποψης οτι ένα κλασσικό έργο σήμερα δεν μπορεί να ερμηνευτεί με τον ίδιο τρόπο που ερμηνευόταν πριν 50 χρόνια,αντιδρώ όταν κάποιος ερμηνευτής ή μαέστρος κατακρεουργεί κάθε επιθυμία του εκάστοτε συνθέτη..Μία παρτιτούρα κλασσικής μουσικής είναι αρκετά ξεκάθαρη ωστε να αντιληφθούμε τις προθέσεις του συνθέτη..Είναι όλα γραμμένα..Δουλειά του ερμηνευτή και του μαέστρου λοιπόν σύμφωνα με την άποψη του νέου μου καθηγητή,δεν είναι μόνο να μελετήσουν τι έχει γράψει ο συνθέτης (αυτό είναι εμφανές),αλλά και να ανακαλύψουν γιατί έγραψε αυτά που έγραψε και όχι κάτι άλλο..Να μπει λίγο πίσω από το μουσικό κείμενο.Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι κάνω του κεφαλιού μου..Πάνω απ'όλα πρέπει να υπάρχει σεβασμός στο μουσικό κείμενο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή